Mam wielki sentyment do "Zwiadowców" i każda nowa książka Flanagana mnie cieszy. Miło jest wciąż czytać o przygodach ulubionych bohaterów. Jednak w "Bitwie na Wrzosowiskach" już nie czuć tego klimatu, tej magii za którą kochałam tę serię. Widać, że autor ma w głowie jakiś zarys tej historii, jednak nie ma pomysłu na wątki poboczne i powoli, za pomocą rozległych opisów dąży do zakończenia. Co ciekawe udało mi się wychwycić w książce zdania niepoprawne gramatycznie i powtórzenia, typu: „Następny dzień wstał pogodny.” - nie brzmi to za ciekawie, nawet w języku potocznym - wina tłumacza czy autora? Jednakże mimo wad i mało zachęcającej akcji, powieść ma dużo pozytywów. Dynamiczni boheterowie, brak idealizacji pozytywnych bohaterów (w pierwszych tomach "Zwiadowców" Flanagan opisywał wielu jako "najlepszych w swoim fachu"). Ponadto nie brakuje, typowych dla autora, zabawnych sytuacji i dialogów, za które uwielbiam jego książki.

Myślę, że warto sięgnąć po tę pozycję, aby znów móc przeżyć przygodę w świecie "Zwiadowców".

Mam wielki sentyment do "Zwiadowców" i każda nowa książka Flanagana mnie cieszy. Miło jest wciąż czytać o przygodach ulubionych bohaterów. Jednak w "Bitwie na Wrzosowiskach" już nie czuć tego klimatu, tej magii za którą kochałam tę serię. Widać, że autor ma w głowie jakiś zarys tej historii, jednak nie ma pomysłu na wątki poboczne i powoli, za pomocą rozległych opisów dąży...