"Upadek człowieka pod Dworcem Centralnym" to fantastyczny przykład na to, w jaki sposób mikrokosmos otaczający jednostkę może stać się obrazem szerszej, uogólnionej, rzeczywistości. Mamy tu zbiór felietonów, pisanych nie tyle z "potrzeby serca", co z potrzeby regularnej publikacji na łamach gazety - i ta przymusowość mogłaby zabić tę książkę. Mogłaby - ale tego nie czyni. A dlaczego? Dlatego, że regularne pisanie wymaga stałego dostarczania tematów - i pewne z nich powstają z natchnienia, a inne same napataczają się na ulicy. W przypadku Pilcha zaś natchnienie zawsze było dość owocne, a sposób, w jaki radzi sobie z tematami "ulicznymi", potocznymi i codziennymi - jest urzekający, a co więcej ma walory okołohistoryczne. Mamy tu bowiem zapiski odnoszące się do przeprowadzki redakcji i redakcyjnych meczów, mamy relację z konfliktu bardzo personalnego, mamy wreszcie tytułowy upadek człowieka pod Dworcem Centralnym. I w konsekwencji, z tych wyrywkowych fragmentów ówczesnej rzeczywistości, wyłania nam się piękny, nieco nostalgiczny, obrazek. Mi się podoba :)

"Upadek człowieka pod Dworcem Centralnym" to fantastyczny przykład na to, w jaki sposób mikrokosmos otaczający jednostkę może stać się obrazem szerszej, uogólnionej, rzeczywistości. Mamy tu zbiór felietonów, pisanych nie tyle z "potrzeby serca", co z potrzeby regularnej publikacji na łamach gazety - i ta przymusowość mogłaby zabić tę książkę. Mogłaby - ale tego nie czyni. A...