Ta pozycja dołącza wraz z Weselem Wyspiańskiego do wąskiego grona książek z okresu romantyzmu, które uważam za naprawdę rewelacyjne i warte tego by do nich wracać i generalnie ratujące honor tego nadętego okresu. Nie lubię Romantyzmu i bo cała reszta ocieka dla mnie ckliwym i patetycznym pompowaniem patriotyzmu lub staje się bełkotem o słodkiej dupie maryni.
Faust w pierwszej części, przekazuje coś prawdziwego i wciąż bardzo aktualnego: historię dysonansu między nauką i uczuciami, egoistycznym mężczyzną a naiwną dziewczyną, opowiedzianą w sposób bardzo bogaty i ciekawy, nie nadwyrężając estetyki patosu i całkiem też treściwie. Pomiędzy tym głównym wątkiem, widać groteskowy obraz funkcjonowania religii, medycyny, nauki i etyki - w zasadzie funkcjonujące na tych samych zasadach do dzisiaj, jakby podmienić symbole na nowoczesne technologicznie.
Słuchowisko polskiego radia które ogranicza się do pierwszej części uważam za wystarczającą i bardzo fajną realizację. Chociaż to inne tłumaczenie, pozwala na dodatkową interpretację, pomija wiele scen z ciekawymi wnioskami autora.
Drugą część książki jednak można sobie podarować, bo gdyby nie fragmenty z cesarzem w których obnaża ciekawą prawdę dotyczącą rewolucji pieniądza drukowanego i jego parytecie (Cz1. Akt1.), kuluarów władzy i wpływów kościoła (Cz2.Akt4.) to była by zupełną stratą czasu - przynajmniej dla mnie, ale jak zwykle mogłam po prostu nie czerpać przyjemności z odnajdywania odniesień do literatury której nie znam. Co zauważyłam wiele polonistów jakoś rozpala w interpretacjach - mnie jakoś to nie grzeje. Za szczególnie bezowocne akty w drugiej części, które uważam za warte przeskoczenia, skracającego lekturę o niemal połowę, to: od Aktu drugiego Nos w Walpurgach, do Aktu Czwartego - Gdzie krasomówstwo sięga esencji współczesnego wstrętu do Romantyzmu w połączeniu z wizjami świata Antyku i jego klasyki, której dzisiaj już "nikt normalny nie kuma".

Ta pozycja dołącza wraz z Weselem Wyspiańskiego do wąskiego grona książek z okresu romantyzmu, które uważam za naprawdę rewelacyjne i warte tego by do nich wracać i generalnie ratujące honor tego nadętego okresu. Nie lubię Romantyzmu i bo cała reszta ocieka dla mnie ckliwym i patetycznym pompowaniem patriotyzmu lub staje się bełkotem o słodkiej dupie maryni.
Faust w...