Dickens to jeden z pisarzy, po których nie spodziewałam się tego, że tak bardzo mi się spodobają. Zaczęło się od „Opowieści wigilijnej”, potem wplataniem historii z „Opowieści o dwóch miastach” w jedną z moich ulubionych trylogii i wyczekiwaniem na jej polskie wznowienie (kupiłam ją i jeszcze nawet nie zaczęłam, taka jestem niecierpliwa), potem „Maleńką Dorrit” o pięknej okładce, a teraz w moje łapki trafił „Klub Pickwicka”, który kojarzyłam tylko z Anią Shirley. Wiecie, gdy w trzeciej części ją czyta i mówi Izie, że zawsze gdy ją czyta robi się głodna (coś w tym jest, potwierdzam!).

„Robiłem to w najlepszej wierze, jak mówił jeden gentleman, który uśmiercił swą żonę, gdyż była z nim nieszczęśliwa.”

To fabuła opiera się właściwie na spotkaniach kilku starszych panów, które właściwie mogłyby być nużące, gdyby nie to, o czym opowiadają. Mówią o swoich podróżach, piszą listy, wiersze a nawet piosenki inspirowane własnym życiem. Ciągle wikłają, są spory, miłości, zerwane zaręczyny, intrygi, bójki, a nawet pobyt w więzieniu.

Bohaterowie są oryginalni i bardzo sympatyczni. Mamy tytułowego pana Pickwicka, który jest takim dobrodusznym, uśmiechniętym starszym panem, może trochę zbyt naiwnym i idealistycznym. Oprócz niego polubiłam także dwóch bohaterów – kobieciarza Tracy’ego Tupmana i Augusta Snodgrassa o poetyckich zapędach.

Trochę ciężko czytać „Klub Pickwicka” bez znajomości realiów epoki. Jest dużo odniesień do obyczajowości i zwyczajów panujących w tamtych czasach, krytyka sądów i ówczesnego prawa. Mimo że nie jest to wprowadzone bardzo dosłownie, a bardziej w formie żartobliwej to jednak warto trochę więcej o tym poczytać.

"Kiedy człowiek krwawi wewnątrz – rzecz to niebezpieczna dla niego samego.
Kiedy śmieje się wewnątrz – rzecz niebezpieczna dla bliźnich!"

Nie jest to książka, którą da się przeczytać w całości podczas jednego czytania. Mi zajęło to trzy tygodnie, bo mimo że naprawdę byłam ciekawa, co stanie się z panami dalej, to jednak trudno było przebrnąć przez więcej niż trzy czy pięć rozdziałów na raz. Język jest trudnawy i może być nużący, ale myślę, że zdecydowanie warto. Dickens ma w sobie niesamowitą umiejętność kreowania postaci, pisania dialogów i opowiadania historii, która w każdej jego książce zachwyca mnie tak samo.


Jest to pierwsza powieść Karola Dickensa, i według mnie chyba trochę czuć jednak lekki brak wprawy i lekkości, która przecież była tak dużą zaletą „Opowieści wigilijnej”. Co ciekawe, ta książka wydawana najpierw w formie zeszytów nie była zbyt popularna, do czasu jednak wprowadzenia postaci Sama Wellera, który ją nieco rozweselił. Co zabawne, jak już stała się popularna, to wprowadzono różne fanowskie gadżety typu pickwickowskie cygara, płaszcze czy kapelusze. A więc i w XIX wieku była moda na fandomy :)

Dickens to jeden z pisarzy, po których nie spodziewałam się tego, że tak bardzo mi się spodobają. Zaczęło się od „Opowieści wigilijnej”, potem wplataniem historii z „Opowieści o dwóch miastach” w jedną z moich ulubionych trylogii i wyczekiwaniem na jej polskie wznowienie (kupiłam ją i jeszcze nawet nie zaczęłam, taka jestem niecierpliwa), potem „Maleńką Dorrit” o pięknej...