Po tych wszystkich wysokich notach i opiniach czuję się „Saszeńką" rozczarowana. Początki były nawet obiecujące. Powieść składa się z trzech części i po przeczytaniu pierwszej moja ocena sięgała dziewiątki. Całkiem niezła, nawet świetna charakterystyka przedrewolucyjnej Rosji, niepowtarzalny klimat i do tego cała plejada drugoplanowych bohaterów wybornie przedstawionych czytelnikowi. Świadomie napisałam drugoplanowych, bo w moim odczuciu pierwszoplanowe już panu Montefiore nie wyszły: ani tytułowa Saszeńka, ani w trzeciej części Katinka nie wydawały mi się żywe i prawdziwe, chwilami były swoimi kalkami, plastikowo- papierowymi. Do tego doszła sztuczność dialogów szczególnie w drugiej i trzeciej części, brak klimatu, jakby autor miał pojęcie o tym kraju tylko z drugiej ręki i znał tylko to, co na wierzchu. Poza tym po połowie z książki wiało mi nudą, wszystko było bardzo przewidywalne, a śledztwo sztucznie skomplikowane. Mnie nie przekonała ani druga, ani trzecia część, w większości tylko irytowała i nudziła. Z oceną też miałam trudności: za pierwszą część dałabym 9 gwiazdek, za dwie pozostałe po 3, średnia z tego to 5. I chyba, wbrew wysokiej ocenie reszty czytelników, niekoniecznie polecam.

Po tych wszystkich wysokich notach i opiniach czuję się „Saszeńką" rozczarowana. Początki były nawet obiecujące. Powieść składa się z trzech części i po przeczytaniu pierwszej moja ocena sięgała dziewiątki. Całkiem niezła, nawet świetna charakterystyka przedrewolucyjnej Rosji, niepowtarzalny klimat i do tego cała plejada drugoplanowych bohaterów wybornie przedstawionych...