13 listopada 2015 r. Paryż pogrążył się w żałobie. W zamachach, do których przyznało się tzw. Państwo Islamskie, zginęło prawie 140 osób. Kilka dni po ataku w klubie Bataclan, Antoine Leiris opublikował na portalu społecznościowym list skierowany do terrorystów o jakże wymownym tytule: "Nie zmusicie mnie do nienawiści". Pod tym samym tytułem wydał swoją pierwszą książkę, która opisuje kilka dni z życia jego i jego syna, po tym, jak dowiedział się, że jego żona, Helene Muyal-Leiris, jest jedną z ofiar zamachu.
Leiris nie zastanawia się nad tym, dlaczego zginęła akurat ona. Nie płacze, nie krzyczy, nie popada we wściekłość i nienawiść wobec sprawców. Wręcz przeciwnie, całym sobą pokazuje, że nie są oni warci jego uwagi. Tak naprawdę jedyne, na czym skupia swe myśli, to na swoim maleńkim synu, Melvilu, bo nagle zostali sami, a on nie ma pojęcia, jak sobie z tym poradzić. Wie jednak, że musi, bo życie w Paryżu toczy się dalej, nawet jeśli jemu wydaje się, że skończyło się 13 listopada.
To krótka, wyjątkowa w swej prostocie, opowieść o miłości - do Helene i Melvila. Kilka dni z życia człowieka, który w jednej chwili stracił najbliższą osobę i próbuje sobie z tym poradzić. Ciężko napisać o tej książce cokolwiek, co nie trąciłoby banałem, ale naprawdę nie sposób przejść obojętnie obok tej historii. I właśnie dlatego Wam ją polecam.
"Nie wyświadczę wam tej uprzejmości i nie będę was nienawidził. Bardzo wam na tym zależało, ale gdybym odpowiedział na nienawiść gniewem, uległbym tej samej ignorancji, która uczyniła z was to, czym jesteście."

13 listopada 2015 r. Paryż pogrążył się w żałobie. W zamachach, do których przyznało się tzw. Państwo Islamskie, zginęło prawie 140 osób. Kilka dni po ataku w klubie Bataclan, Antoine Leiris opublikował na portalu społecznościowym list skierowany do terrorystów o jakże wymownym tytule: "Nie zmusicie mnie do nienawiści". Pod tym samym tytułem wydał swoją pierwszą książkę,...