Na co dzień daleko mi do feminizmu, ale ta książka obudzi feministkę w większości kobiet. Trzydziestoletnia bohaterka na własne życzenie stała się niewolnicą męża, synka i córeczki in spe i to właśnie uważa za obowiązującą normę.

Ona – bardzo nieszczęśliwa, stale zmęczona, narzekająca na wszystko, ale z poczuciem misji, że musi poświęcać się dla domu i rodziny.

On – poza absorbującą pracą musi się samorealizować, więc poświęca się tylko sobie. Ona jest z tego zadowolona, bo lepiej padać na twarz, ale miewać szczęśliwego męża (w rzadkich chwilach jego pobytu w domu).

Dziecko – wychowane "bezstresowo" na małego terrorystę, manipuluje mamusią aż miło popatrzeć.

Jednocześnie autorka – ustami bohaterki – potępia wszystkie kobiety, które mają jakieś pozarodzinne ambicje lub śmią wymagać od mężów jakiegokolwiek zaangażowania w życie rodziny. Jeżeli więc w pełni satysfakcjonuje ją taki układ to dlaczego stale narzeka??? Czemu złości się na dziecko, które sama źle wychowała?

Kobiety, które wypisują takie bzdury powinny być palone na stosie. Może tym razem jestem zbyt radykalna, ale uważam, iż takie książki są szkodliwe. Cóż z tego, że napisana jest sprawnie, a czyta się lekko i szybko, jeśli promuje niewłaściwe wzorce rodzinne i koszmarne metody wychowawcze. Polecam tylko na podniesienie ciśnienia ;)

Na co dzień daleko mi do feminizmu, ale ta książka obudzi feministkę w większości kobiet. Trzydziestoletnia bohaterka na własne życzenie stała się niewolnicą męża, synka i córeczki in spe i to właśnie uważa za obowiązującą normę.

Ona – bardzo nieszczęśliwa, stale zmęczona, narzekająca na wszystko, ale z poczuciem misji, że musi poświęcać się dla domu i rodziny.

On – poza...