Od pewnego czasu często słyszę i czytam o Haruki Murakamim, dlatego postanowiłam go "sprawdzić". Dzięki niespodziewanie bogatym zbiorom szkolnej biblioteki weszłam w chwilowe posiadanie "Kroniki ptaka nakręcacza" i zaczęłam czytać.

Na pierwszy rzut oka historia Toru Okady przedstawia się następująco: zwyczajny, szary Japończyk traci pracę, przez co nagle musi całe dnie spędzać w domu, przeżywa ochłodzenie stosunków z żoną, jakaś przedziwna kobieta zdaje się prześladować go telefonami, a na dodatek uciekł mu kot. To problemy, jakie mogą dotknąć absolutnie każdego, chociaż należy przyznać, że ich nagromadzenie w jednym okresie życia nie wróży Toru dobrze. Jemu samemu wydaje się, że na własne życzenie zamienił karierę w kancelarii adwokackiej na monotonne, puste życie męża na utrzymaniu żony.

Niestety, na tym kłopoty głównego bohatera się nie kończą. Od zniknięcia kota i tajemniczego telefonu wszystko powoli, ale konsekwentnie się rozsypuje. Wszystko, a przede wszystkim granica między fikcją a rzeczywistością. Z początku Toru szuka kota. Potem szuka żony. Na końcu zaś wydaje się, że tak naprawdę Toru cały czas szukał... siebie samego. Czy znalazł? To pytanie, na które każdy musi odpowiedzieć sobie sam.

Nie sposób wymienić wszystkich osób, opowieści i czynników, które wpłynęły na zmiany zachodzące w bohaterze. W tej książce każda rzecz ma znaczenie, a szczególnie to, co z pozoru nic nie wnosi, to, co jest ukryte między wierszami. To wymaga od czytelnika wielkiego skupienia w czasie czytania. "Kronika" nie jest łatwą lekturą. Prosty język i pozorna przejrzystość każdego zdania są jedynie fundamentem, na którym wznoszą się trudne pytania. Przez cały czas razem z Toru szukamy odpowiedzi, a na koniec dostajemy zaledwie kilka z nich.

A jak wygląda sprawa z granicą między fikcją a rzeczywistością? Historia Toru uświadamia jedną, istotną rzecz - ta granica NIE JEST potrzebna. Toru jej nie potrzebuje, poddaje się nurtowi wydarzeń, nie zastanawiając się, co jest prawdą, a co wytworem wyobraźni. Tym samym czytelnik może decydować, czym dla niego są poszczególne wydarzenia. Dzięki temu "Kronika ptaka nakręcacza" pozwala na naprawdę swobodną interpretację. To prywatna książka każdego czytelnika. Opowiada o szarym człowieku, którym może być każdy z nas. I każdemu z nas z czasem może zatrzeć się granica między fikcją a rzeczywistością... Co, jak nagle się okazuje, jest cennym darem od losu.

Książka ta z całą pewnością jest niezwykła. Wydarzenia opisane przez Murakamiego wiele razy ocierają się o fantastykę, a te sprawiające wrażenie rzeczywistych wywołują u czytelnika ciche podejrzenie, że właśnie te normalne historie są najbardziej nieprawdopodobne. Autor w niesamowity sposób osiągnął to, na czym zależy wielu pisarzom - wciągnął nas w swoją grę. Po zakończeniu lektury po prostu musimy zacząć poszukiwać odpowiedzi na pytania, które postawił Murakami. Ta książka jest ja długi hotelowy korytarz z drzwiami po obu stronach. Drzwi te nie są ani otwarte, ani zamknięte - wszystkie są uchylone, a przez wąską szparę sączy się delikatne, jakby zachęcające światło. To od nas zależy, które drzwi pchniemy, by zobaczyć, co się za nimi kryje.

[ http://butelka-rudego.blogspot.com/2012/02/kronika-ptaka-nakrecacza-haruki.html ]

Od pewnego czasu często słyszę i czytam o Haruki Murakamim, dlatego postanowiłam go "sprawdzić". Dzięki niespodziewanie bogatym zbiorom szkolnej biblioteki weszłam w chwilowe posiadanie "Kroniki ptaka nakręcacza" i zaczęłam czytać.

Na pierwszy rzut oka historia Toru Okady przedstawia się następująco: zwyczajny, szary Japończyk traci pracę, przez co nagle musi całe dnie...