W kategorii „zajmujące czytadło” autor wykonuje dokładnie taką robotę, jakiej od niego oczekuję. Dobrze się bawię przy akcji, w której dużo się dzieje, a nasza niezniszczalna bohaterka dokonuje kolejnych heroicznych wyczynów. Pomysł na fabułę tego tomu sensowny, bo domyka aspekt poszukiwań przez wredną rasę Ross Ell (jasne, obcy z Roswell :D) zaginionego statku ale oczywiście to Ziemianie mają ochotę zdobyć kolejny bonus w wyścigu technologicznym.
„Zadarliście z niewłaściwą rasą”. Dobrze brzmi.
Gdyby na tym tomie uniwersum miało się zakończyć, to zamiast tych rozkminów psychologicznych w epilogu należałoby wspomnieć o sukcesach technologicznych Ziemian wynikających z kolejnej zdobyczy. Ale jak widać autor nie jest pewny, czy tą serię zakończyć, czy jeszcze dopisać jakiś kolejny rozdział. Pole możliwości jest rzeczywiście wciąż otwarte, ale czy tak się stanie, to trudno powiedzieć.
Kilka rzeczy zostało w tej serii osieroconych, można by się spodziewać, że coś wyniknie z tego, że w jednym z tomów coś błyszczącego z wody Haydena, coś w rodzaju glonów czy bakterii zeżarło Lucjanina. Konsekwentnie ciągnąc ten wątek można się spodziewać, że sprytni Ziemianie to zauważą i powstanie coś w rodzaju broni biologicznej antylucjańskiej. Zamiast strzelać do nich z broni palnej wystarczyłby pistolet na wodę :D
Och, te niepokoje i wyrzuty sumienia głównej bohaterki... Po co ta poprawność polityczna, jak ma ona być wredną i twardą suką, to niech będzie, właśnie taką ją kocham, a nie użalającą się nad nieszczęściem wszystkiego, co się rusza.
Dodaję kolejną gwiazdkę za polski wątek, a co - to mój prywatny nepotyzm patriotyczny. Przynajmniej ten autor zauważa istnienie naszego narodu i państwa, co powinno być czasem widoczne w anglosaskich powieściach zważywszy na to, jak porządnymi jesteśmy dla nich sojusznikami.
Gdzieś tam w którymś tomie autor marudzi, że brakuje niklu i żelaza do produkcji kadłubów ziemskich statków, co jest bardzo mało wiarygodne, bo niczego nie ma w kosmosie tak dużo, jak tego żelastwa. Większość masy Ziemi, to żelazo-niklowe jądro, a choćby protoplaneta Westa w naszym układzie słonecznym mogłaby dostarczyć tych pierwiastków tyle, że w dającym się przewidzieć czasie nie mogłoby ich zabraknąć. Zresztą planeta Mercury, to w zasadzie wyłącznie żelastwo.
Dlaczego nie daję więcej gwiazdek dla powieści w moim ulubionym gatunku?
Cała ta babranina w teorii grawitacyjnych napędów, a zwłaszcza broni grawitacyjnej jawi mi się jako bardziej „fiction”, niż „science”, przynajmniej w omawianej przez autora formie. Jedynym sensownym mechanizmem produkującym energię z materii mogłaby być miniaturowa czarna dziura, dokarmiana odpowiednio materią, wstępnie obracająca się z ogromną prędkością i obdarzona potężnym polem magnetycznym, którą można by utrzymywać w próżni przy sztucznym polu magnetycznym, żeby dawała się przemieszczać w kosmosie. Jasne, że i to jest „fiction”, ale fiction możliwe do pomyślenia. Te napędy grawitacyjne z uniwersum tej serii są zbyt magiczne.

W kategorii „zajmujące czytadło” autor wykonuje dokładnie taką robotę, jakiej od niego oczekuję. Dobrze się bawię przy akcji, w której dużo się dzieje, a nasza niezniszczalna bohaterka dokonuje kolejnych heroicznych wyczynów. Pomysł na fabułę tego tomu sensowny, bo domyka aspekt poszukiwań przez wredną rasę Ross Ell (jasne, obcy z Roswell :D) zaginionego statku ale...