To debiut Carolun Pankhurst i jedyna książka, jaką dotychczas napisała. Za całkiem udany debiut dodaję jedną gwiazdkę.
Opis książki spowodował, że nieco się jej obawiałam. Jak tu bowiem potraktować pomysł mężczyzny, skądinąd poważnego wykładowcę na uczelni, że nauczy swojego psa mówić.
Paul stracił ukochaną żonę, która zmarła wskutek nieszczęśliwego upadku z drzewa. Rozpacz po stracie ukochanej osoby może ludzi doprowadzić na skraj załamania i różnych absurdalnych pomysłów. Jednak pomysł uczenia psa - jedynego świadka wypadku - ludzkiej mowy po to, by wyjaśnić okoliczności wypadku, wydał mi się irracjonalny. A za takimi książkami nie przepadam.
Jednak wbrew pozorom książka okazała się świetna.
Zawiera sporo wspomnień szczęśliwego związku dwojga ludzi. Co prawda oglądamy ten związek oczami Paula, lecz wydaje się, że i jego żona była w tym związku szczęśliwa.
Niektóre okoliczności po wypadku wydają się Paulowi dziwne, niepokoją go i każą poszukiwać wyjaśnienia śmierci żony. W swych poszukiwaniach czasami ociera się wręcz o szaleństwo, co martwi jego przyjaciół. Tym bardziej, że nie pozwala sobie pomóc, lecz zatraca się w swoich poszukiwaniach. W tej swojej rozpaczy jest bardzo ludzki. Sprawia to, że daje się lubić i czytelnik chciałby go wręcz pocieszyć.
Przejmujący dziennik żałoby i próby pogodzenia się ze śmiercią żony Lexy.
Dodatkowo książka godna polecenia miłośnikom psów, ponieważ suczka Lerelai jest ważnym uczestnikiem wydarzeń, a związek Paula z nią jest bardzo bliski.
Poruszyła mnie ta historia inna od wszystkich. Serdecznie polecam każdemu, kto chce przeczytać coś odmiennego i głębszego.

To debiut Carolun Pankhurst i jedyna książka, jaką dotychczas napisała. Za całkiem udany debiut dodaję jedną gwiazdkę.
Opis książki spowodował, że nieco się jej obawiałam. Jak tu bowiem potraktować pomysł mężczyzny, skądinąd poważnego wykładowcę na uczelni, że nauczy swojego psa mówić.
Paul stracił ukochaną żonę, która zmarła wskutek nieszczęśliwego upadku z drzewa. Rozpacz...