Czytałam po 1-2 rozdziały dziennie, ponieważ książka wydawała mi się nudna. Sam pomysł nauczenia psa mówić wydaje się irracjonalny. Czasami miałam wrażenie, że czytam jakąś pracę dyplomową, a nie powieść. Niektóre opisy w moim odczuciu były makabryczne. Gdybym wcześniej wiedziała o czym dokładnie jest ta książka, nigdy bym po nią nie sięgnęła.

Czytałam po 1-2 rozdziały dziennie, ponieważ książka wydawała mi się nudna. Sam pomysł nauczenia psa mówić wydaje się irracjonalny. Czasami miałam wrażenie, że czytam jakąś pracę dyplomową, a nie powieść. Niektóre opisy w moim odczuciu były makabryczne. Gdybym wcześniej wiedziała o czym dokładnie jest ta książka, nigdy bym po nią nie sięgnęła.

Niecodzienny pomysł. Uczony lingwista po bolesnej utracie żony próbuje nauczyć swojego psa ludzkiej mowy. Ma nadzieję, że w ten sposób dowie się, dlaczego jego żona postanowiła skoczyć z drzewa przed domem.
Z początku książka intryguje, trochę bawi, ale im dalej, tym bardziej przypomina kronikę popadania nieszczęśnika w obłęd.
Miłośnikom zwierząt odradzam. Polecam natomiast adeptom kierunków medycznych ze specjalnością psychiatryczną.

Niecodzienny pomysł. Uczony lingwista po bolesnej utracie żony próbuje nauczyć swojego psa ludzkiej mowy. Ma nadzieję, że w ten sposób dowie się, dlaczego jego żona postanowiła skoczyć z drzewa przed domem.
Z początku książka intryguje, trochę bawi, ale im dalej, tym bardziej przypomina kronikę popadania nieszczęśnika w obłęd.
Miłośnikom zwierząt odradzam. Polecam...

TO JEST CHORE !!! Zamiast nauczyć się psiego ”języka”, jak mój ukochany Dr Dolittle, chcą zmusić psa do mówienia poprzez operację krtani. PRZERAŻAJĄCE !!

Carolyn Parkhurst (ur.1971) - amerykańska autorka, jak dotychczas, pięciu książek. Tą zadebiutowała w 2003 pod tytułem "The Dogs of Babel", a w Wlk. Bytanii wydano jako "Lorelei's Secret". Stała się bestsellerem i znalazła się na listach bestsellerów i notable-books New York Times.

W przeglądzie "Entertainment Weekly" Viva Hardigg pisze (Wikipedia):

"Parkhurst tells her tale with considerable skill... Parkhurst packs a serious literary arsenal, which she wields to good effect. Layers of allegory, symbolism, and mythic reference add texture and tension to the plot's unfolding. The name Lexy itself can be read as a gloss on lexicon, one that Paul, a disciple as faithful as his biblical antecedent, tries to catalog. Lexy named Lorelei for the Rhine maiden who lures sailors to their deaths with her siren song, underscoring the notion that Paul's desire to hear the dog's voice could lead to his undoing. Just how far should an individual probe in the name of science and love before perversion outstrips purpose? Despite Parkhurst's flirtations with the supernatural in exploring that question, 'The Dogs of Babel' remains at its core a humanistic parable of the heart's confusions."
Zwracam uwagę na naciąganą symbolikę tak tytułu, jak i imion. I perwersję. A o powyższym tekście, to podziwiam Hardigg, że tak opanowała technikę patosu. Ja to tylko współczuję Lorelei, bo nie dość, że zależna od świra, to jeszcze szpetnie ją okaleczyli.
Jako miłośnik zwierząt, nie mogę zrozumieć zachwytów, bo tęsknota za żoną nie usprawiedliwia męczenia psa.
Już na 16 stronie opisuje przypadek Wendella Hollisa, do którego MIMO TO sam później zwraca się z zamiarem okaleczenia Lorelei:
„...Przez kilka lat Hollis przeprowadził zabiegi chirurgiczne na ponad setce psów, operacyjnie zmieniając kształt ich podniebień, aby uzdatnić je do wypowiadania słów...”
Psy pozdychały, paru udało się uciec, a Hollis szczęśliwie trafił do więzienia, czego życzę autorce i wszystkim idiotom entuzjazmującym się okaleczaniem zwierząt. Niestety Lorelei i tak wycięli larynx (krtań). Dodajmy, że autorka (ustami bohatera) urabia czytelnika absurdalnym kłamstwem, że jeden z dręczonych psów zeznawał przed sądem o stosowanych torturach !!!
Co za idiotyczny pomysł, jakby granicę stanowiła krtań! Kościół, który jest wyrocznią w Polsce jasno stawia sprawę różnic między człowiekiem a zwierzęciem !!
Społeczeństwo, gdzie bogiem jest „money” a pies jest „tylko psem”, niech się lubuje w takich głupotach, lecz Polakom kochającym zwierzęta - nie wypada. Z przyczyn pedagogicznych - PAŁA !!
PS Poprzedniej żonie bohater książki tak miło odpowiedział na pisemną prośbę o rozmowę (s.27):
„...Pieprz się. Mdli mnie od tych twoich pierdolonych karteczek”
Fajny facet!. Miłej lektury!

TO JEST CHORE !!! Zamiast nauczyć się psiego ”języka”, jak mój ukochany Dr Dolittle, chcą zmusić psa do mówienia poprzez operację krtani. PRZERAŻAJĄCE !!

Carolyn Parkhurst (ur.1971) - amerykańska autorka, jak dotychczas, pięciu książek. Tą zadebiutowała w 2003 pod tytułem "The Dogs of Babel", a w Wlk. Bytanii wydano jako "Lorelei's ...

To debiut Carolun Pankhurst i jedyna książka, jaką dotychczas napisała. Za całkiem udany debiut dodaję jedną gwiazdkę.
Opis książki spowodował, że nieco się jej obawiałam. Jak tu bowiem potraktować pomysł mężczyzny, skądinąd poważnego wykładowcę na uczelni, że nauczy swojego psa mówić.
Paul stracił ukochaną żonę, która zmarła wskutek nieszczęśliwego upadku z drzewa. Rozpacz po stracie ukochanej osoby może ludzi doprowadzić na skraj załamania i różnych absurdalnych pomysłów. Jednak pomysł uczenia psa - jedynego świadka wypadku - ludzkiej mowy po to, by wyjaśnić okoliczności wypadku, wydał mi się irracjonalny. A za takimi książkami nie przepadam.
Jednak wbrew pozorom książka okazała się świetna.
Zawiera sporo wspomnień szczęśliwego związku dwojga ludzi. Co prawda oglądamy ten związek oczami Paula, lecz wydaje się, że i jego żona była w tym związku szczęśliwa.
Niektóre okoliczności po wypadku wydają się Paulowi dziwne, niepokoją go i każą poszukiwać wyjaśnienia śmierci żony. W swych poszukiwaniach czasami ociera się wręcz o szaleństwo, co martwi jego przyjaciół. Tym bardziej, że nie pozwala sobie pomóc, lecz zatraca się w swoich poszukiwaniach. W tej swojej rozpaczy jest bardzo ludzki. Sprawia to, że daje się lubić i czytelnik chciałby go wręcz pocieszyć.
Przejmujący dziennik żałoby i próby pogodzenia się ze śmiercią żony Lexy.
Dodatkowo książka godna polecenia miłośnikom psów, ponieważ suczka Lerelai jest ważnym uczestnikiem wydarzeń, a związek Paula z nią jest bardzo bliski.
Poruszyła mnie ta historia inna od wszystkich. Serdecznie polecam każdemu, kto chce przeczytać coś odmiennego i głębszego.

To debiut Carolun Pankhurst i jedyna książka, jaką dotychczas napisała. Za całkiem udany debiut dodaję jedną gwiazdkę.
Opis książki spowodował, że nieco się jej obawiałam. Jak tu bowiem potraktować pomysł mężczyzny, skądinąd poważnego wykładowcę na uczelni, że nauczy swojego psa mówić.
Paul stracił ukochaną żonę, która zmarła wskutek nieszczęśliwego upadku z drzewa. Rozpacz...

Słowa klucze: thriller psychologiczny, żałoba, samobójstwo, okrucieństwo, borderline. Ostatnio przepełzuję przez pierwsze rozdziały książek, bo za nimi zazwyczaj kryje się jednak coś ciekawego. Tak się stało i tym razem. Historia żałoby opowiedzianej nie wprost, nie od razu, nie kawa na ławę. Fajnie prowadzona narracja o niej.

Słowa klucze: thriller psychologiczny, żałoba, samobójstwo, okrucieństwo, borderline. Ostatnio przepełzuję przez pierwsze rozdziały książek, bo za nimi zazwyczaj kryje się jednak coś ciekawego. Tak się stało i tym razem. Historia żałoby opowiedzianej nie wprost, nie od razu, nie kawa na ławę. Fajnie prowadzona narracja o niej.

Nie przypuszczałam, że mam na półce taką perełkę. Nawet nie pamiętam ile leżała i skąd ją mam. Jest to historia mężczyzny, który wraca do domu i dowiaduje się, że żona zginęła w dziwnych okolicznościach. Postanawia sam poszukać odpowiedzi i w tym celu chce nauczyć swojego psa mówić. Wydaje się to dość zabawne, ale wcale takie nie jest.
Wzruszająca historia opowiedziana przez głównego bohatera. Mówi o miłości, małżeństwie, samotności w związku, o rozpaczy po stracie. Książka napisana w dobrym stylu. Refleksyjna.

Nie przypuszczałam, że mam na półce taką perełkę. Nawet nie pamiętam ile leżała i skąd ją mam. Jest to historia mężczyzny, który wraca do domu i dowiaduje się, że żona zginęła w dziwnych okolicznościach. Postanawia sam poszukać odpowiedzi i w tym celu chce nauczyć swojego psa mówić. Wydaje się to dość zabawne, ale wcale takie nie jest.
Wzruszająca historia opowiedziana...

Bardzo spodobała mi się ta książka ze względu na pokazanie emocji po stracie bliskiej osoby. Chwytanie się brzytwy, czyli irracjonalny pomysł z nauczeniem psa ludzkiej mowy, poszukiwanie dowodów na jakikolwiek sens śmierci żony, a dopiero gdy bohater zderza się ze światem zewnętrznym, w momencie, gdy ktoś go odwiedza, widać tak naprawdę jego wszechobecną żalobę i totalną rozsypkę. Autorka pozwala bliżej poznać postać zmarlej zony, slabe strony jej psychiki, a takze wyjatkowosc charakteru, co daje obraz tego malzenstwa.

Jestem zaskoczona ze tak spodobala mi sie ta ksiazka ;)

Bardzo spodobała mi się ta książka ze względu na pokazanie emocji po stracie bliskiej osoby. Chwytanie się brzytwy, czyli irracjonalny pomysł z nauczeniem psa ludzkiej mowy, poszukiwanie dowodów na jakikolwiek sens śmierci żony, a dopiero gdy bohater zderza się ze światem zewnętrznym, w momencie, gdy ktoś go odwiedza, widać tak naprawdę jego wszechobecną żalobę i totalną...

Bardz opodobała mi się ta książka ze względu na pokazanie emocji po stracie bliskiej osoby. Chwytanie się brzytwy, czyli irracjonalny pomysł z nauczeniem psa ludzkiej mowy, poszukiwanie dowodów na jakikolwiek sens śmierci żony, a dopiero gdy bohater zderza się ze światem zewnętrznym, w momencie, gdy ktoś go odwiedza, widać tak naprawdę jego wszechobecną żalobę i totalną rozsypkę. Autorka pozwala bliżej poznać postać zmarlej zony, slabe strony jej psychiki, a takze wyjatkowosc charakteru, co daje obraz tego malzenstwa.

Jestem zaskoczona ze tak spodobala mi sie ta ksiazka ;)

Bardz opodobała mi się ta książka ze względu na pokazanie emocji po stracie bliskiej osoby. Chwytanie się brzytwy, czyli irracjonalny pomysł z nauczeniem psa ludzkiej mowy, poszukiwanie dowodów na jakikolwiek sens śmierci żony, a dopiero gdy bohater zderza się ze światem zewnętrznym, w momencie, gdy ktoś go odwiedza, widać tak naprawdę jego wszechobecną żalobę i totalną...

Od ponad dziesięciu lat krążyłam wokół książki Carolyn Parkhurst, obiecując sobie, że wreszcie ją przeczytam. Dostałam tę powieść w prezencie jeszcze w liceum i już wtedy opis z ostatniej strony okładki szalenie mnie zaintrygował. Dziś, po skończonej lekturze, jestem zła na siebie, że dopiero teraz zdecydowałam się przeczytać tę książkę. Historia opowiedziana przez amerykańską pisarkę mocno mnie poruszyła.

Psy z Wieży Babel to książka bardzo smutna. Bo jaka mogłaby być, skoro mówi o żałobie, bólu, niemożności pogodzenia się z czyjąś śmiercią, desperackiej próbie odnalezienia odpowiedzi na nurtujące pytania? Żona Paula Iversona umiera w niejasnych okolicznościach – kobieta spadła z drzewa, co według policji było nieszczęśliwym wypadkiem. Paul podejrzewa jednak, że śmierć Lexy nie była przypadkowa. Niestety jedynym świadkiem zdarzenia jest ich pies, Lorelei. Zdesperowany wdowiec zrobi wszystko, aby dowiedzieć się, co tego dnia wydarzyło się w jego domu – postanawia więc nauczyć swojego psa mówić.

Paul to bohater, któremu czytelnik mimowolnie bardzo współczuje i łapie się na tym, że gdyby tylko mógł, bez wahania pocieszyłby tego nieszczęśnika. Z czasem jednak zachowanie Paula zaczyna odbiorcę niepokoić. Miałam takie momenty, w których czułam wobec Paula nie współczucie, lecz złość. Bo w swoim zagubieniu i smutku, zachowywał się momentami jak mały chłopiec albo jak owładnięty szaleństwem głupiec. A jednak nadal go lubiłam. To postać wykreowana po mistrzowsku – realna, ludzka, taka, jak każdy z nas. I w dodatku jest wnikliwym obserwatorem i doskonałym narratorem, dzięki któremu opowieść pochłania czytelnika bez reszty, malując słodko-gorzki obraz wielkiej miłości, która zakończyła się tak niesprawiedliwie. Historia opowiedziana jego słowami jest w tragiczny sposób piękna. I nie mówię tu tylko o języku, jakim bohater się posługuje, lecz także o ostatecznych wnioskach, jakie wyciągamy z tej opowieści.

Dzieło Carolyn Parkhurst to powieść, która wywołuje smutek, współczucie, oburzenie, złość, a czasami nawet niesmak. Co więcej – momentami doprowadza do łez i zmusza do refleksji. To również idealna lektura dla wszystkich osób, które kochają psy (choć możliwe, że niektóre wątki mogą być dla miłośników zwierząt odrobinę przerażające). Po przeczytaniu Psów z Wieży Babel miałam straszny mętlik w głowie – ta historia mną wstrząsnęła, ale okazała się także pouczającym doświadczeniem. Z ręką na sercu będę ją więc polecała każdemu, kto jest otwarty na powieści z głębszym przekazem – na powieści, które poruszają do głębi i na długo pozostają w sercu czytelnika.

Od ponad dziesięciu lat krążyłam wokół książki Carolyn Parkhurst, obiecując sobie, że wreszcie ją przeczytam. Dostałam tę powieść w prezencie jeszcze w liceum i już wtedy opis z ostatniej strony okładki szalenie mnie zaintrygował. Dziś, po skończonej lekturze, jestem zła na siebie, że dopiero teraz zdecydowałam się przeczytać tę książkę. Historia opowiedziana przez...

Po tej książce, regularnie zmieniam wodę w misce mego psa.

Po tej książce, regularnie zmieniam wodę w misce mego psa.