Niewątpliwie misternie skonstruowany świat, z całą gamą postaci i intryg fabularnych. Oryginalności i przemyślności nie można autorowi odmówić, dostrzegałem bardzo dużo ciekawych motywów. Niestety jednak nie porwała mnie ta wizja. Być może to po prostu kwestia gustu i styl Herberta do mnie nie przemawia, ale bohaterowie, w szczególności Paul (Muad'dib, Kwisatz Haderach, Lisan al Gaib i co tam jeszcze), przez niemal całą lekturę (może z wyjątkiem samego początku, zanim akcja z Fremenami na dobre się zaczęła) wydawali mi się wyidealizowani i nadęci, a sposób w jaki mówili był patetyczny i nienaturalny.
Rozumiem, że o to w tym chodziło, o przedstawienie rzeczywistości, w której ludzkość przeszła transformację w coś innego, w genetycznie udoskonalonych nadludzi, bardziej posągi niż ludzi z krwi i kości. Tylko przez całą lekturę wyczuwałem w tym jakiś fałsz, zarówno Paul jak i jego matka, a najbardziej Fremeni, wydawali się pozbawieni słabości, perfekcyjni pod względem zarówno fizycznym jak i psychicznym. Przez to nie mogłem się ani z nimi utożsamiać ani za bardzo im współczuć. Paul praktycznie się nie myli, a jeśli już to następuje to tylko ze względu na "zawirowania w korytarzach czasu" albo tym podobne mistyczno-kosmiczne animozje, nie zwykłe ludzkie emocje i mylność osądów. Bohaterowie zdawali się podobni herosom, których sylwetki zostały wydobyte z marmuru, jakby narrator przytaczał mityczną opowieść, a nie to co naprawdę miało miejsce.
Może i to było celem tej historii, ale jeśli tak to nie przemówiło to do mnie. Jak na mój gust forma takiego mitu bardziej pasuje do opowiastki snutej przy ognisku.
Powodowany poszukiwaniem jakiegoś autentyzmu w tej historii, sympatią obdarzyłem Gurneya Hallecka i barona Vladimira Harkonenna. Oni dwaj (no może jeszcze Duncan Idaho, ale on rzadko się pojawiał) mieli dla mnie ludzkie twarze, byli postaciami nieco zagmatwanymi psychologicznie. Spodobały mi się również polityczne knowania, w tym Herbert moim zdaniem jest dobry i ta część fabuły faktycznie całkiem mnie zaintrygowała.
Krótko mówiąc, nigdy nie byłem wielkim fanem science-fiction, ale sądzę, że w tym gatunku da się opowiadać bardzo dobre historie w bardziej ludzkim wymiarze, mniej... odrealnionym. Kosmos Herberta chyba nie jest dla mnie.

Niewątpliwie misternie skonstruowany świat, z całą gamą postaci i intryg fabularnych. Oryginalności i przemyślności nie można autorowi odmówić, dostrzegałem bardzo dużo ciekawych motywów. Niestety jednak nie porwała mnie ta wizja. Być może to po prostu kwestia gustu i styl Herberta do mnie nie przemawia, ale bohaterowie, w szczególności Paul (Muad'dib, Kwisatz Haderach,...