Bezpieczniutka lektura.

Ciężko mi tu dostrzec erudycję. Częściej widać omijanie tematu przy użyciu wielu słów, czasem niebezpiecznie zbliżające się do politycznego języka rezolucji, apeli i innych "za a nawet przeciw a tak naprawdę to nie wiadomo". Jak na "testament" nie powiedziano tu zbyt wiele. Jest niby o wszystkim ale tak zdawkowo jak to tylko możliwe. Często więcej treści znajduje się w pytaniach niż odpowiedziach.

Schemat odpowiedzi na wiele pytań, które wymagałyby pochylenia się nad jakimś problemem jest prosty: -nie miałem siły, -nie dało się no zupełnie nie, -nikt mi o tym nie powiedział, -zmagałem się/zmagaliśmy się tak z tymi a tamtymi. Imposybilizm dotyczący nawet spraw najbliższych współpracowników w Watykanie co ciekawie wygląda przy deklaracjach wielkiego celu jakim jest rechrystianizacja świata. Oczywiście BXVI nie twierdzi, że to zadanie proste ale gdy w toku rozmowy zaczyna dominować wrażenie, że w każdej organizacji kościelnej w której funkcjonował coś było nie tak i nie mógł działać skutecznie: na uczelni z powodu niezdrowej atmosfery a nawet jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary i jako papież to wyznaczanie wielkich celów dla "potomnych" wygląda dziwnie. Kto ma tego dokonać?

Wracając do rzekomej "testamentowości" "Ostatnich rozmów"- nie widać tu prawie w ogóle rozliczeń z przeszłością co do których nikt przecież nie czyniłby wyrzutów. Na przykład Bertone, mianowany przez Benedykta na sekretarza stanu popełniał niezłe gafy. Co mówi na ten temat Benedykt: "No dobrze, błędem były częste podróże czy pewne wypowiedzi, ale Pacelli (poprzednik Bertone) jako sekretarz stanu też często wyjeżdżał." Naprawdę? Tłumaczenia, że ktośtam też coś robił to nie jest żaden poziom. W takim duchu utrzymana jest książka od momentu wspominania tych wydarzeń, które Benedykt przeżywał już jako osoba publiczna.

Fragmenty dobre, konkretne to te, które tematycznie są w łączności z artykułem Ratzingera z '58 roku: "Neopoganie i Kościół" (artykuł zawarty w aneksie książki): o postulacie "sakralizacji" i strukturze jaką powinien przyjąć współczesny Kościół, trochę o biurokracji dzisiejszego Kościoła niemieckiego. Czyli dało się ale nie było woli obu stron. Ani Seewalda ani Benedykta.

Bezpieczniutka lektura.

Ciężko mi tu dostrzec erudycję. Częściej widać omijanie tematu przy użyciu wielu słów, czasem niebezpiecznie zbliżające się do politycznego języka rezolucji, apeli i innych "za a nawet przeciw a tak naprawdę to nie wiadomo". Jak na "testament" nie powiedziano tu zbyt wiele. Jest niby o wszystkim ale tak zdawkowo jak to tylko możliwe. Często więcej...