Czytanie książek, to nie jest żadna wspinaczka na Mount Everest, ale niestety niektóre powieści maja to do siebie, że czuje się takie zmęczenie jakby się przerzuciło tonę węgla. wspinaczka przyniosłoby przynajmniej jakaś satysfakcję. Bardzo zawiodłam się na tej powieści. Zaczyna się całkiem intrygująco, od śmierci chłopca powieszonego na drzewie, następnie przenosimy się dwanaście lat później, kiedy to poznajemy młodsza siostrę Robina, która niczego bardziej nie pragnie jak rozwiązać zagadkę jego śmierci. Dziewczynka okazuje się dzieckiem inteligentnym, błyskotliwym i pyskatym. Niestety o tych cechach bohaterki bardzo szybko autorka każe nam zapomnieć, każe nam zapomnieć również o czymś tak trywialnym jak policja, tak jakby tajemnicza śmierć nastolatka nie była w ogóle godna uwagi o śledztwie nie wspominając. W efekcie zaczęłam mieć poważne wątpliwości do do intelektu Harriet, bo nie dość, że dziewczynka szukając mordercy brata porusza się po omacku, bo nikt z nią o tej śmierci nie chce rozmawiać, o tej śmierci nie mówi się w ogóle z nikim (!?), to w dodatku nie radzi sobie w najprostszych sprawach, ot choćby takich jak zdobycie adresu do ukochanej opiekunki, której matka wymówiła prace i ta musiała wyjechać. Tak więc Donna Tartt snuje swą opowieść, pięknym językiem, ale właściwie to nie wiadomo o czym od czasu do czasu zbaczając na manowce i efekcie wyprowadza czytelnika w pole.

Czytanie książek, to nie jest żadna wspinaczka na Mount Everest, ale niestety niektóre powieści maja to do siebie, że czuje się takie zmęczenie jakby się przerzuciło tonę węgla. wspinaczka przyniosłoby przynajmniej jakaś satysfakcję. Bardzo zawiodłam się na tej powieści. Zaczyna się całkiem intrygująco, od śmierci chłopca powieszonego na drzewie, następnie przenosimy się...