Nie przepadam za książkami polskich pisarzy. Jedyne które czytałam były to lektury które w większości okazywały się okropnie nudne, bezsensowne i nieciekawe. Może stąd mój stosunek do naszej literatury. Po raz pierwszy sięgnęłam z własnej właśnie po książkę Janusza Leona Wiśniewskiego który przekonał mnie cytatami które odnalazłam w internecie.
W "Zespołach Napięć" możemy przeczytać siedem historii o miłości, cierpieniu, szczęściu, problemach. Każda z nich różni się od pozostałych co nadaje książce różnorodności. Większość historii miałam łzy w oczach ale tylko na jednej płakałam jak małe dziecko. Dawno nie zdarzyło mi się to przy książce. Mam na myśli "Anorexia Nervosa" po której siedziałam w otępieniu przez piętnaście minut nie mogąc uwierzyć, że to koniec i byłam tak zdruzgotana jej zakończeniem jakby to przydarzyło się nie bohaterce tej historii a mi, chciałam odłożyć książkę i nie tknąć jej więcej bojąc się kolejnego tak silnego przywiązania do bohaterów. "Arytmia", "Kochanka" i "Cykle zamknięte" poruszyły mnie nie mniej i czytając je przez większość miałam łzy w oczach. To jedyny autor jakiego miałam okazję czytać który tak wspaniale potrafi mówić o emocjach międzyludzkich które podobne lub wręcz identyczne na co dzień przeżywa większość z nas. Opisy, nastrój - czytając miałam przed oczami bohaterów owej powieści ale i tak gdzieś w sercu jestem pewna każdy z nas widział swoją drugą połowę.
Była tylko jedna historia na której koniec czekałam i wręcz walczyłam ze sobą by nie przejść dalej. Mówię tutaj o "Nocy Poślubnej". Nie lubię historycznych opowieści. A bohaterka tym co robiła wywołała u mnie tylko złość i rozdrażnienie tak silne, że zastanawiałam się czy po raz kolejny nie odłożyć tej książki.
Sprzeczne emocje, cała masa sprzecznych emocji ale jednak - książka wywołuje niesamowite emocje. Całość jest perfekcyjna. Odczuwamy smutek gdy dzieje się coś czego bardzo nie chcieliśmy, refleksję przede wszystkim przy "Menopauzie", może ktoś tak samo jak ja wściekłość przy "Nocy Poślubnej" ale naprawdę otwarcie stwierdzam, że zostałam przekonana do polskich książek i jestem pewna, ze jeszcze po jakąś sięgnę.
Całość kończy się bardzo spokojnie, jakby autor chciał byśmy zamykając książkę byli wyciszeni,ukojeni ale jednak zapamiętali to co przelał na papier. Dopiero gdy zamknęłam książkę zorientowałam się, że po policzkach spływają mi łzy.
Za to należy się dziesięć gwiazdek.

Nie przepadam za książkami polskich pisarzy. Jedyne które czytałam były to lektury które w większości okazywały się okropnie nudne, bezsensowne i nieciekawe. Może stąd mój stosunek do naszej literatury. Po raz pierwszy sięgnęłam z własnej właśnie po książkę Janusza Leona Wiśniewskiego który przekonał mnie cytatami które odnalazłam w internecie.
W "Zespołach Napięć" możemy...