Ciekawa historia, chyba najlepszym określeniem byłoby dla niej: literacki eksperyment socjologiczny. Tysiąc rodzin ulokowanych w supernowoczesnym, samowystarczalnym wieżowcu. Niby wszyscy mniej więcej z tej samej półki, jeśli chodzi o dochody, ale jednak czas pokaże, że wśród tych równych są jednak równiejsi: bo im wyżej ktoś mieszka, tym wyższa jest jego hierarchia w tym minispołeczeństwie. W którymś momencie w tym technologicznym raju dochodzi do tąpnięcia: jakby powtarzające się awarie, skrywana niechęć do sąsiadów, zawiść i wzajemne podejrzenia przepełniły czarę goryczy. Wówczas za iskrę zapalną wystarczyło z powodu błahe wydarzenie, które jednak doprowadziło do prawdziwej rebelii wśród mieszkańców, sprowadzając ich do roli niemal prehistorycznych klanów, które walczyły o teren, wydając z siebie nieartykułowane dźwięki, dopuszczając się kanibalizmu itp.

To społeczne cofnięcie ewolucyjne było niczym upadek dekadenckich kręgów cywilizacyjnych: musiało do niego dojść, żeby społeczeństwo nabrało nowych sił życiowych, przewartościowało sens swojego istnienia i tak dalej. Fakt, że odbyło się to w tak dramatyczny i drastyczny sposób, świadczy tym gorzej o kondycji ludzkości jako tworu społecznego...

Interesujący był tu motyw poczucia samotności w tłumie, a zarazem – potrzeby izolowania się od świata zewnętrznego i innych ludzi (nawet własnej rodziny). Wieżowiec w którymś momencie stał się dla jego mieszkańców więzieniem – mentalnym, bo przecież mogli w każdej chwili wyjść na zewnątrz, albo zgłosić nieprawidłowości stosownym służbom. Jak określił to sam autor: „pod wieloma względami ten wieżowiec był modelem wszystkiego, co technologia zrobiła, aby umożliwić pełny wyraz nieskrępowanej psychopatologii”. Nic dodać, nic ująć.

Szkoda tylko, że autor nie pokusił się o wyciągnięcie jakichś wniosków, wysunięcie przypuszczeń, co stało za nienormalnymi zachowaniami mieszkańców wieżowca. Z drugiej jednak strony – zostawiając swój utwór niejako w formie otwartej, każe czytelnikowi samemu pogłówkować, samemu spróbować ogarnąć przyczyny takich atawistycznych zachowań. Tym bardziej, że rokowania na przyszłość wcale nie są optymistyczne: tylko czekać, aż mieszkańcy drugiego wieżowca również ulegną swoim niskim instynktom i doprowadzą swoje miejsce zamieszkania do zniszczenia...

Dobra książka, uniwersalna, dająca do myślenia.

Ciekawa historia, chyba najlepszym określeniem byłoby dla niej: literacki eksperyment socjologiczny. Tysiąc rodzin ulokowanych w supernowoczesnym, samowystarczalnym wieżowcu. Niby wszyscy mniej więcej z tej samej półki, jeśli chodzi o dochody, ale jednak czas pokaże, że wśród tych równych są jednak równiejsi: bo im wyżej ktoś mieszka, tym wyższa jest jego hierarchia w tym...