Duszna, niepokojąca proza, rozgrzana do czerwoności afrykańskim słońcem, owiana kurzem, pyłem ze spękanej, suchej ziemi. Codzienna walka z niesprzyjającymi siłami natury oraz zażarty mentalny spór pomiędzy czarnymi, rdzennymi mieszkańcami a białymi kolonizatorami . Kto ma prawo do tej ziemi? Kto ostatecznie okaże się silniejszy?

„Większość młodych przyjeżdżających tu ludzi miała dość dziwne poglądy na równość. Przynajmniej przez pierwszy tydzień byli przerażeni sposobem traktowania krajowców. Oburzali się tym, jak się o tubylcach mówi- jakby to był bydło. Oburzali się gdy ich bito, oburzali się tym, jak ich postrzegano. Chcieli traktować tubylców jak istoty ludzkie. Nie mogli jednakże działać wbrew społeczności, do której zamierzali wejść, i bardzo szybko następowała w nich przemiana. Oczywiście, to niełatwe stać się „złym”. Ale też długo nie trwało uważanie tego za „zło” .” (str. 20)

Doris Lessing przedstawia w swojej książce historię Mary Turner- kobiety która nie będąc w stanie sprostać panującym konwenansom, pod silną presją społeczną decyduje się porzucić swoje dotychczasowe beztroskie życie i wedle oczekiwań wyjść za mąż i założyć rodzinę. Plan jest prosty- poślubić pierwszego lepszego, który się nawinie i tym samym zamknąć gęby plotkującym za jej plecami pseudo przyjaciółkom. Los krzyżuje jej drogi z Richardem, biednym właścicielem farmy. To będzie pierwszy krok na drodze prowadzącej na samo dno. Wyidealizowane złudzenia bohaterki zostaną zmiażdżone na proch przez szarą rzeczywistość. Z wygodnego miejskiego życia, Mary przenosi się do domu świeżo poślubionego małżonka, w samo serce afrykańskiego buszu.

Powieść porusza wiele ważnych tematów dotyczących rasizmu, relacji międzyludzkich, wyobcowania, nietolerancji. Dwoje ludzi żyjących obok siebie, pod jednym dachem a zarazem tak sobie obcych, wszechogarniające poczucie pustki, samotności mącące zmysły i doprowadzające na sam skraj szaleństwa, niezrealizowane marzenia, uczucie ciągłej porażki. Rzeczywistość gdzie drugi człowiek traktowany jest jak bydło, jak maszyna, uznany w hierarchii nieco wyżej od psa. Pogarda, strach, ból istnienia, zniechęcenie, apatia, brak perspektyw.

Proza Lessing jest niezwykle plastyczna, silnie oddziałuje na zmysły, percepcję odbiorcy. Możemy poczuć na władnej skórze żar palącego słońca, poczuć pod gołymi stopami szorstką fakturę skóry dzikiego kota, wyściełającą podłogę domu, a także wyczuć piżmowy, lekko zwierzęcy zapach czarnoskórego służącego. Niepokój Mary udziela się również czytelnikowi. Podczas lektury towarzyszyło mi ciągłe uczucie napięcia emocjonalnego. Wymowa książki jest trudna, pesymistyczna, przygnębiająca. Trudno żyć bowiem w świecie gdzie główna zasada brzmi: „Nie dopuścisz, aby twoi biali bracia upadli poniżej pewnego poziomu, ponieważ wtedy byle czarnuch będzie się uważał za równego tobie” Amen.

Duszna, niepokojąca proza, rozgrzana do czerwoności afrykańskim słońcem, owiana kurzem, pyłem ze spękanej, suchej ziemi. Codzienna walka z niesprzyjającymi siłami natury oraz zażarty mentalny spór pomiędzy czarnymi, rdzennymi mieszkańcami a białymi kolonizatorami . Kto ma prawo do tej ziemi? Kto ostatecznie okaże się silniejszy?

„Większość młodych przyjeżdżających tu ...