Z niepozornej książki wyłania się kilka odrębnych opowiadań: „Stygmatycy”, „Dawni poeci i Muza” i „Honolulu”. Co je łączy? Wyznania starych ludzi - przynajmniej w przypadku pierwszej i ostatniej historii (ta po środku nie ma narracji pierwszoosobowej). Starych ludzi, którzy kiedyś byli na piedestale. Zostali zmieceni z nadejściem przełomu lat 80. i 90. Książka pokazuje różne oblicza biograficzne, bardzo realistyczne, bardzo dokładne i bardzo monologowe. Przypominają ostatnie spowiedzi przed śmiercią. Kombinator, poeta, czy ambasador - wszyscy zagubieni z nadejściem nowych czasów i rozliczający swoją przeszłość.
Nowakowski nie stworzył przyjemnego czytadła. Jest wiele goryczy i żalu, co czyni zbiór opowiadań pesymistycznym. Stąd moje pół na pół za brnięcie w smutkach. I jeszcze jedna uwaga. Mimo małej objętości, książka ma mnóstwo ściśniętego tekstu bez żadnych oddechów. Co kto lubi. Zawsze to oszczędność papieru, jakby nie patrzeć.

Z niepozornej książki wyłania się kilka odrębnych opowiadań: „Stygmatycy”, „Dawni poeci i Muza” i „Honolulu”. Co je łączy? Wyznania starych ludzi - przynajmniej w przypadku pierwszej i ostatniej historii (ta po środku nie ma narracji pierwszoosobowej). Starych ludzi, którzy kiedyś byli na piedestale. Zostali zmieceni z nadejściem przełomu lat 80. i 90. Książka pokazuje...