Po kolejnym reportażu z wydawnictwa Czarne spodziewałam się dobrej lektury. Ciekawej, ale jednocześnie że względu na temat, trochę jednostronnej. I tu całkowicie się w swojej ocenie pomyliłam. Czemu? Bo dostałam rzetelne ukazanie sprawy z obu stron. Świetnie ukazaną norweską mentalność - która Polakom może wydawać się nieco paranoidalna i przeczulona. W książce ukazano szereg historii, które czytelnikowi wydać się mogę kuriozalne- jedne kończą się bardziej szczęśliwie, inne mniej. Po przeczytaniu doszłam do wniosku że może wynika to z różnic kulturowych pomiędzy Polską, a Norwegią, może z innego modelu wychowania pomiędzy tymi krajami... Czytając książkę nasuwa się myśl, że Norwegia nie jest rajem, że zbytnia opieka państwa czasami prowadzi do dramatycznych historii (choć pewnie zapobiega też wielu tragediom) Trzeba czytając tę książkę umieć dostrzec to co w Norwegii dobre, aby uzyskać obiektywny obraz tego państwa. Autor nie pozostaje tu jednostronny i nie skupia się jedynie na krytyce, podkreśla także te dobre rozwiązania i mechanizmy. Dzieci Norwegii to dowód, że nie zawsze gdzie indziej "trawa jest bardziej zielona", wszędzie zdarzają się błędy i przeoczenia. A przede wszystkim z tekstu wynika jedna dobra rada: Za nim wyjedziesz do obcego kraju poznaj dobrze jego zwyczaje i kulturę, i nie oczekuj, że ten nowy dom będzie miał mniej wad niż ten który zostawiasz za sobą. One będą po prostu inne.

Po kolejnym reportażu z wydawnictwa Czarne spodziewałam się dobrej lektury. Ciekawej, ale jednocześnie że względu na temat, trochę jednostronnej. I tu całkowicie się w swojej ocenie pomyliłam. Czemu? Bo dostałam rzetelne ukazanie sprawy z obu stron. Świetnie ukazaną norweską mentalność - która Polakom może wydawać się nieco paranoidalna i przeczulona. W książce ukazano...