Całą recenzję znaleźć można na:
http://alkuszowerozkminy.blogspot.com/2016/09/usyszec-ciepo-sonca-recenzja.html

Od czasu wydarzenia, które zapoczątkowało problemy ze słuchem Koheia, chłopak nie ma łatwego życia. Uczęszczając na uniwersytet nieprzystosowany do nauczania osób z zaburzeniami tego zmysłu, student musi szukać pomocy u "osoby robiącej notatki". Jej zadaniem jest dokładne notowanie wszystkiego, co wykładowca powie na zajęciach i przekazywanie notatek Koheiowi. Pewnego razu z nieba spada mu (dosłownie) Taichi, który w zamian za codzienną porcję jedzenia przynoszoną do szkoły, godzi się na robienie notatek.

Pierwszą rzeczą, o jakiej należałoby wspomnieć przy tym tytule - to nie jest typowe BL. Sama autorka w posłowiu przyznaje, że manga na początku nie miała mieć wiele wspólnego z tym gatunkiem, jednak na skutek pewnych komplikacji doczekaliśmy się wydania bardzo, ale to bardzo delikatnego shounen-aia. Nie należy spodziewać się więc wielkiej namiętności przy tym tytule, jednak czy można go przez to skreślić z listy swoich mangowych zakupów?

W przypadku recenzowanego dzisiaj tytułu, warto zatrzymać się jednak na jednym zdaniu, widniejącym na opisie tomu:

Więcej niż przyjaźń, nie do końca miłość.

To zdanie w pełni ukazuje relacje bohaterów i jest bardzo dobrym podsumowaniem tej mangi. Przez całą historię chłopaki zbliżają się do siebie coraz bardziej, ale nawet pod koniec tomu nie nazwałabym ich relacji "miłosną". Podczas lektury odniosłam nieodparte wrażenie, że autorka zrobiła ze swojej historii shounen-aia trochę na siłę, ponieważ zmusiły ją do tego wytyczne magazynu dla którego rysowała. Nie twierdzę, że wyszło jej to źle, ale po prostu nie miałam wrażenia, że czytam komiks spod szyldu BL - nawet scenie pocałunku poświęcono tylko jeden, malutki kadr.

Jeśli jednak podczas lektury całkowicie zignorujemy fakt, że mieliśmy mieć do czynienia z BL, dostaniemy kawał naprawdę fajnej historii. Kohei to zamknięty w sobie chłopak, któremu cierpienie sprawia życie w otoczeniu osób, które nawet nie próbują go zrozumieć. Dziewczyny znające język migowy próbują się z nim porozumiewać w ten sposób, całkowicie ignorując fakt, że chłopak słyszy i wystarczy mu coś powiedzieć głośno i wyraźnie. Cierpienie sprawia mu też Taichi, chociaż nieświadomie, to sam fakt jego przynależności do ludzi, którzy nie mają problemów ze słuchem potrafi być naprawdę przytłaczający. Kohei stara się za wszelką cenę przystosować do narzuconych mu przez najbliższe otoczenie warunków, ale nie zawsze mu się to udaje. Dopiero Taichi podbudowuje jego pewność siebie na tyle, żeby chłopak nie obwiniał o problemy ze słuchem samego siebie.

Niektórzy mogą się bać, że przy dziele traktującym o, bądź co bądź, niepełnosprawności, może pojawić się nadmierna ilość dramatu, która sprawi, że manga stanie się ciężkostrawna. Na szczęście autorka wiedziała co robi i udało się jej tego uniknąć, dzięki czemu mamy szansę zapoznać się z naprawdę klimatycznym, momentami wzruszającym dziełem, do którego lektury wracać można wiele razy.

Bohaterowie są przekonujący, oczywiście na tyle, na ile przekonujący mogą być bohaterowie w pierwszym tomie mangi. Każdy z nich ma swoje problemy, ale stara się żyć swoim życiem i czerpać z niego radość. Taichi to bezpośredni chłopak, niemający większego problemu w kontaktach z innymi ludźmi. Jest otwarty na nowe znajomości, co czyni z niego kompletne przeciwieństwo Koheia, który przez swoje problemy ze słuchem raczej stara się unikać towarzystwa. Bohaterowie powoli zbliżają się do siebie, stopniowo odkrywając przed sobą swoją przeszłość i tajemnice, co pozwala nam wczuć się w ich historię.

Podsumowując - komu można polecić ten tytuł? "Usłyszeć ciepło słońca" jest mangą niezwykle lekką i przyjemną w odbiorze, nieprzesłodzoną ale także nie dobijającą czytelnika nadmierną ilością dramatu. Bohaterowie są przekonujący i sympatyczni, naprawdę da się ich polubić i z zaciekawieniem śledzić ich przygody. Dla kolekcjonerek tytułów z gatunku Boys Love na naszym rynku powinna być to pozycja obowiązkowa do zakupu, ale "Hidamari ga Kikoeru" mogę polecić także tym, którzy nie mają jeszcze przekonania do tego typu mang. Romans jest ledwie zauważalny, więc nie powinien nikogo mierzić, a szkoda rezygnować z tej historii tylko dlatego, że ma w gatunku shounen-ai. Ja mogę tylko liczyć na to, że wydawnictwo wyda jak najszybciej drugi tom, żebym mogła jeszcze chociaż przez chwilę wczuć się w tę historię.

Całą recenzję znaleźć można na:
http://alkuszowerozkminy.blogspot.com/2016/09/usyszec-ciepo-sonca-recenzja.html

Od czasu wydarzenia, które zapoczątkowało problemy ze słuchem Koheia, chłopak nie ma łatwego życia. Uczęszczając na uniwersytet nieprzystosowany do nauczania osób z zaburzeniami tego zmysłu, student musi szukać pomocy u "osoby robiącej notatki". Jej zadaniem jest...