Spowiedź społeczniaka?

Trzecia przeczytana przeze mnie powieść Myśliwskiego. Kiedy przeczytałem opis, tytuł, recenzje na okładce, obwolucie, pomyślałem - to musi być męczarnia, Myśliwski jest dobry do wąsko pojętego nurtu wiejskiego, ale nie do czegoś, co może nazwać "traktatem". Pomyślałem, że będzie za dużo rozważań w jego stylu, że zabije siebie swoim własnym stylem. Cóż... Autor strzelił do siebie, ale pacjent żyje, książkę da się czytać, choć przez początek przebrnąć trudno. Ale przecież "nie wszerz się żyje, w głąb", jak mówi narrator i, im więcej mówi, tym jakoś lżej się go słucha. Jest w tej książce kilka naprawdę ciekawych momentów, patrz spowiedź ojca, ale niestety duża część wydaje się nastawiać na rzucenie coehlowskiego sloganu i dobudowaniu do niego swojej, (całkiem przewidywalnej, jeśli ktoś czytał cokolwiek innego Myśliwskiego), filozofii. A bohater - jak brązowy, pilśniowy kapelusz - sobie nie na miarę. Mimo wszystko Myśliwski wie, co robi, trzyma się swojej linii, stylu. Pytanie tylko czy to dobrze? Dla mnie bardziej przekonywał w książkach "Kamień na kamieniu" i "Widnokrąg". Może przez to, że one nie rościły sobie ( może to tylko, w przypadku "Traktatu...", wybieg marketingowy wydawcy?) prawa do bycia opus magnum. "Traktat o łuskaniu fasoli" opus magnum nie jest, ale i nie jest to książka, dla której szkoda czasu.

Spowiedź społeczniaka?



Trzecia przeczytana przeze mnie powieść Myśliwskiego. Kiedy przeczytałem opis, tytuł, recenzje na okładce, obwolucie, pomyślałem - to musi być męczarnia, Myśliwski jest dobry do wąsko pojętego nurtu wiejskiego, ale nie do czegoś, co może nazwać "traktatem". Pomyślałem, że będzie za dużo rozważań w jego stylu, że zabije siebie swoim własnym stylem....