Podobała mi się, ale nie tak jak moja ukochana "Duma i uprzedzenie". :) Pomimo to czytałam ją z przyjemnością. Okazała się właśnie tym, czego po niej oczekiwałam, ani niczym mniej, ani więcej. Cudowna powieść, która, wbrew temu co niektórzy mogą sądzić, ma w sobie więcej przesłania niż współczesne "genialne książki odkrywające sekrety ludzkiej psychiki". Ukryć się bowiem nie da, że ludzkie zachowania i ich natura ujawnia się właśnie w codziennym życiu i widzimy ją nie tylko od wielkiego dzwonu, ale każdego dnia,kiedy odkrywamy kolejny fragmencik układanki, często nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
Chyba trochę odbiegłam od "Emmy"... ;) Ale co zrobić, nigdy nie potrafiłam długo trzymać się jednego tematu. :D A co do książki, to jest to pozycja warta przeczytania i przemyślenia. Wielbiciele J. Austen nie będę zawiedzieni, bo, jak w każdej jej książce, również tu nie da się nie zauważyć specyficznego, subtelnie żartobliwego tonu autorki, w którym opisuje nawet dramatyczne dla jej bohaterów momenty. Dzięki temu książka nabiera niezwykłej lekkości i łatwo się ją czyta, z przyjemnością, a może nawet mimowolnie, przyswajając uniwersalne prawdy o naszym pięknym i okrutnym świecie i prawach, czy raczej ludziach (a konkretnie nas samych), którzy nim rządzą.
Jak podsumować "Emmę"? Po prostu - urocza i pouczająca zarazem, a czyż można chcieć czegoś więcej?

Podobała mi się, ale nie tak jak moja ukochana "Duma i uprzedzenie". :) Pomimo to czytałam ją z przyjemnością. Okazała się właśnie tym, czego po niej oczekiwałam, ani niczym mniej, ani więcej. Cudowna powieść, która, wbrew temu co niektórzy mogą sądzić, ma w sobie więcej przesłania niż współczesne "genialne książki odkrywające sekrety ludzkiej psychiki". Ukryć się bowiem...