"Buszującego w zbożu" przeczytałam, przygotowując się do konkursu. Już wcześniej słyszałam o tej lekturze kilka ciekawych historii, w tym tę o zabójcy Lennona. Dlatego też książka zaintrygowała mnie, byłam ciekawa jej treści. Co sprawiło, że tak wiele się o niej słyszy, że figuruje w spisie lektur, że uważana jest za klasykę...?
Po przeczytaniu książki trudno mi odpowiedzieć na te pytania. Nie doszukałam się w niej szczególnych wartości, które czyniłyby ją wyjątkową. Był to zapis zbuntowanego młodego człowieka, może nieco zbyt wyolbrzymiony. Relacja chłopaka, który brzydził się światem dorosłych, do wielu spraw miał pogardliwe podejście. Gama jego emocji niemal w całości składa się z negatywnych uczuć. Chyba to wpływa na ogólne przytłoczenie i zmęczenie czytelnika. Obraz książki jest ponury i chociaż zawarto w nim przemyślenia chłopaka, które są w pewnym sensie istotne i chwilami trafne, to cała lektura niewiele wnosi do życia. Podsumowując, jestem zadowolona, że poznałam "Buszującego w zbożu", ale na pewno nie jest to książka, do której z utęsknieniem powracam myślami.

"Buszującego w zbożu" przeczytałam, przygotowując się do konkursu. Już wcześniej słyszałam o tej lekturze kilka ciekawych historii, w tym tę o zabójcy Lennona. Dlatego też książka zaintrygowała mnie, byłam ciekawa jej treści. Co sprawiło, że tak wiele się o niej słyszy, że figuruje w spisie lektur, że uważana jest za klasykę...?
Po przeczytaniu książki trudno mi...