Po tę pozycję sięgnęłam tylko i wyłącznie z powodu tego, że bardzo dużo filmów amerykańskich (w pewnym okresie) odwoływało się do tej właśnie pozycji. Wydaje się ona być książką kultową za oceanem, a ponieważ mam wrażenie, że częściowo przekaz kinematografii posługującej się tym tytułem, jak informacją międzywersową mi umyka - postanowiłam "przerobić" tę lekturę.
I bolało mnie to bardzo. Mogę zrozumieć przesłanki, mogę zrozumieć nawiązania. Mogę nawet zrozumieć, że sposób przedstawienia głównego bohatera-narratora był niezbędny. Nie zmienia to jednak faktu, że książka ta okazała się dla mnie koszmarem. Miałam wrażenie, że z własnej nieprzymuszonej woli zagłębiam się w bloga nastolatki zastanawiającej się jakie skarpetki dzisiaj założyć, bo zmarł ulubiony chomik i czym się z tej okazji: upić zielonym likierem miętowym, czy wściekłymi psami.
Wierzę, że w okresie kiedy pozycja ta powstała, mowa o sednie zbuntowania, zwłaszcza tego nieudanego, wewnętrznego, mówienie o tym w jakikolwiek sposób było lekkim samobójstwem. Nie wierze jednak, że nie można było tego zrobić dobrze. Bo jest źle. A masa elokwentnych nawiązań sprawia, że główny bohater jest nieautentyczny. W moim oczywiście mniemaniu.

Po tę pozycję sięgnęłam tylko i wyłącznie z powodu tego, że bardzo dużo filmów amerykańskich (w pewnym okresie) odwoływało się do tej właśnie pozycji. Wydaje się ona być książką kultową za oceanem, a ponieważ mam wrażenie, że częściowo przekaz kinematografii posługującej się tym tytułem, jak informacją międzywersową mi umyka - postanowiłam "przerobić" tę lekturę.
I bolało...