Po "Alchemika" sięgnąłem zarówno z ciekawości jak i z poczucia obowiązku. Oto na mojej półce leżało nieprzeczytane przez lata sławne i chwalone Dzieło, które wypadało poznać. Otworzyłem zatem pierwszą stronę, zagłębiłem się w lekturę i... zdębiałem z przerażenia.

"Alchemik" jest smutnym dowodem na to, że można nie mieć absolutnie nic do powiedzenia a mimo to zostać sławnym pisarzem. Nigdy w życiu nie miałem w ręce powieści tak irytującej. Popularne ostatnio sztampowe i pikantne historyjki erotyczne przynajmniej nie udają czegoś, czym nie są. Z każdego zdania Coelho bije próżność, w każdym zdaniu brzmi pretensjonalne wołanie: "Oto ja! Mądrość! Objawienie! Podziwiaj mnie!". Cóż, autorowi chyba przydałoby się nieco pokory, bo jego dzieło nie ma nic wspólnego z filozofią. Aforyzmy, tak często wtrącane do tekstu, to albo jedynie wyblakłe frazesy i komunały albo po prostu zdania pozbawione sensu i wystylizowane tak, by brzmiały, jakby przekazywały Tajemnicę Istnienia.

Nie wiem, dlaczego Coelho zdecydował się napisać właśnie powieść. Fabułą jest właściwie niepotrzebna, prościej byłoby zebrać swoje puste myśli o życiu i wypisać jedna po drugiej, a nie udawać, że ta historia ma sens i jeszcze liczyć, że ktoś się na to nabierze. Otóż ciężko się nie zorientować, że każdy bohater to tylko pretekst by nadal wypowiadać nieprzerwany potok płytkich aforyzmów. Czas bliżej nieokreślony, brak imion i nazwisk... Niby może świadczyć o próbie wprowadzenia uniwersalizmu, ale tak naprawdę świat powieści jest przez to nijaki, bezbarwny. Coelho z gracją kulawego słonia rzuca czytelnikowi historię młodego człowieka zdobywającego podczas podróży wiedzę o życiu, istnieniu, wszechświecie itp.

Język nie jest ani poetycki, ani zwięzły, ani kunsztowny ani nawet używany świadomie. Jest po prostu nijaki. "Nijakość", czy też raczej "nicość" to słowo klucz w przypadku opisywania "Alchemika". Nicość intelektualna, nicość literacka.

Tylko od czytelnika zależy, czy roześmieje się drwiąco z dziecinnie żałosnych miejscami banałów czy też zanurzy umysł w pseudofilozoficznym błocie, udając, że to, używając poetyki "Alchemika, Oaza Objawienia czy coś w tym rodzaju. Zgrozą napawa jedynie fakt, że tak wiele ludzi wybiera tę drugą opcję.

Po "Alchemika" sięgnąłem zarówno z ciekawości jak i z poczucia obowiązku. Oto na mojej półce leżało nieprzeczytane przez lata sławne i chwalone Dzieło, które wypadało poznać. Otworzyłem zatem pierwszą stronę, zagłębiłem się w lekturę i... zdębiałem z przerażenia.

"Alchemik" jest smutnym dowodem na to, że można nie mieć absolutnie nic do powiedzenia a mimo to zostać sławnym...