Patrzę na obrazek (przypuśćmy, że jest to zdjęcie zamieszczone w poczytnym magazynie o życiu gwiazd) – młoda, ładna kobieta w objęciach przystojnego, uśmiechniętego mężczyzny. W tle piękny dom, otoczony wspaniałym ogrodem.
Pierwsza myśl – ci ludzie muszą być ze sobą szczęśliwi. Zaciekawiony czytelnik przeczyta krótki opis pod zdjęciem: „Gwiazdor Hollywood, unikając rozgłosu, poślubił w odległej Tanzanii nikomu nie znaną panią antropolog”. Ślub jak z bajki. Piękna para. Kopciuszek i książę? A może piękna i bestia? Tak naprawdę wszystkiego po trosze, przecież życie to nie bajka... W bajkowym finale jest ślub, a później „żyli długo i szczęśliwie”. W książce Jodi Picoult ślub jest znacznie wcześniej, ale czy bohaterowie będą ze sobą żyli długo i szczęśliwie?
Książka od początku niesamowicie wciąga. Oto młoda kobieta budzi się ze snu, ale bynajmniej nie w swoim łóżku, lecz na płycie nagrobnej, na cmentarzu. Przerażona nie wie, jak się tu znalazła. Więcej – nie wie kim jest, nic nie pamięta. Napotkany przed bramą cmentarną mężczyzna udziela jej pomocy (mężczyzna ów odegra później istotną rolę w jej życiu). Po zgłoszeniu na policję pojawia się mąż kobiety – Alex Rivers – aktor, gwiazda pierwszego formatu. Bohaterka nie poznaje go, mimo to wierzy jego słowom i wraca do domu. Czy teraz zaczyna się właściwa akcja? Historia jej (ich) życia?
Autorka ciekawie przedstawia tę historię, bo dzięki zanikowi pamięci głównej bohaterki (jak się okazuje Cassie Barrett) czytelnik niejako towarzyszy jej w odkrywaniu wszystkiego na nowo.
Obrazek ma to do siebie, że zazwyczaj ukazuje to, co powierzchowne; nie widać tego, co się chce ukryć. Ale to, co się chce ukryć wcześniej czy później ukazuje się w całej pełni, bo również domaga się uwagi. Wspomnienia wracają, a wraz z nimi uczucia, które kobieta chciała wyprzeć z pamięci. Pojawiające się retrospekcje sprawiają, że oczami Cassie poznajemy jej „bogate życie” u boku Alexa. Idealny obraz znika, pojawiają się bolesne skazy.
Podczas lektury wielokrotnie zastanawiałam się nad działaniami bohaterów, często oburzającymi, niezrozumiałymi. Jodi Picoult stworzyła wyraziste psychologicznie postaci, momentami jednak ich zachowania wydawały mi się przerysowane, być może dla wzmocnienia efektu. Wydawałoby się, że Cassie i Alex pochodzą z różnych światów (on - znany aktor, ona – doktor antropologii), jednak wiele ich łączy. Oboje wychowali się w patologicznych rodzinach, z problemem alkoholowym. Trudne dzieciństwo w różny sposób ukształtowało ich osobowości oraz wpłynęło na relacje międzyludzkie. Charakterystyki pary bohaterów przedstawione przez autorkę według mnie potwierdzają, że są to osoby z syndromem DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików), które w dorosłym życiu często „wchodzą w rolę” z dzieciństwa.
On – pedantyczny, pragnący być zawsze lepszy od innych. Dlaczego? Wiecznie niedowartościowany w dzieciństwie, nie mający wsparcia w rodzinie, pragnie mieć idealny porządek w swoim życiu, budzić uznanie i szacunek, a także mieć kontrolę nad wszystkim. Z pewnością dzięki temu czuje, że wiele od niego zależy, że potrafi nad wszystkim zapanować, a w szczególności nad swoją żoną.
Ona – nieco zakompleksiona, ale ambitna. Jako żona wybacza wiele, jak sama sądzi – z miłości. Pytanie tylko, czy miłość tej pary jest prawdziwą miłością?
Czy bohaterowie mieli szansę poznać bądź doznać prawdziwej miłości, będąc wychowani w patologicznych rodzinach? Alex starający się w przeszłości sprostać wymaganiom ojca, walczący o jego miłość, oraz Cassie, która jako nastolatka opiekowała się matką alkoholiczką, bo taka - według ojca - była jej rola. Cassie, która wylewając alkohol matki, w efekcie słyszy, że gdyby ją kochała, to by tak nie robiła. A więc jak?
Jaką definicję, jakie pojmowanie miłości przeniosły te osoby do dorosłego życia?
Alex - że trzeba ciągle się starać, aby zasłużyć na miłość. Efekt – jak już się na nią zasłuży, to pojawia się strach przed jej utratą. Dlaczego? Bo buduje się na złych fundamentach, bo nie ma zaufania. A najgorsza opcja takiej sytuacji to podejrzenia i przemoc.
Cassie - że trzeba się opiekować tym, kogo się kocha i spełniać jego oczekiwania, bez względu na swoje potrzeby. Efekt – znosi wszystko bez słowa, koi rany bliskiej osoby własnym bólem. Dlaczego? Bo kocha ślepo, staje się kozłem ofiarnym, który przejmuje na siebie cierpienie innych i cierpi przez innych.
„Przez całe życie odgrywała role, które miały zadowolić otoczenie, i nieodmiennie ponosiła klęskę z tego prostego powodu, że jest tym, kim jest: bezbronnym dzieckiem, żoną Alexa, białą kobietą.”
Czy nadejdzie moment opamiętania? Ocknięcie z letargu? Koniecznie trzeba to sprawdzić.
Powieść Jodi Picoult porusza bardzo trudny temat przemocy w rodzinie. Warto sięgnąć po tę pozycję, aby przekonać się, że obrazek wystawiony na widok publiczny bywa jedynie nic nie wartą ułudą. Głębia i prawda znajdują się poza nim. Najbardziej luksusowe życie, sława oraz uznanie ludzkie, widoczne na pierwszym planie, nie dadzą szczęścia i nie zastąpią w życiu najważniejszych wartości – zdrowia, prawdziwej miłości i szacunku dla drugiego człowieka.
Obrazek ukazujący fikcję nie jest wart nawet zachowania na pamiątkę. Pamiątkę stanowią wprawdzie rzeczy często nie mające żadnej wartości dla innych ludzi, jednak dla nas – z uwagi na związane z nimi prawdziwe uczucia i wspomnienia – są bezcenne. I tylko takie warto zachować.
Polecam tę książkę każdemu, jednocześnie nie życząc nikomu życia „jak z obrazka”.

Patrzę na obrazek (przypuśćmy, że jest to zdjęcie zamieszczone w poczytnym magazynie o życiu gwiazd) – młoda, ładna kobieta w objęciach przystojnego, uśmiechniętego mężczyzny. W tle piękny dom, otoczony wspaniałym ogrodem.
Pierwsza myśl – ci ludzie muszą być ze sobą szczęśliwi. Zaciekawiony czytelnik przeczyta krótki opis pod zdjęciem: „Gwiazdor Hollywood, unikając...