Po lekturze książki jej autorce można zarzucić wszystko: naiwność, miłosne zaślepienie, lekkomyślność pogoni za przelotnie poznanym mężczyzną, brak znajomości realiów Kenii i kultury Masajów, zupełny brak wiedzy o Afryce i przygotowania do życia na tym kontynencie, łatwowierność, itp., itd. - ALE: nie sposób jej odmówić determinacji, kosnwekwencji w działaniu, uporu oraz zaradności.

"Biała Masajka" to opowieść kobiety, która porzuciła swoje wygodne życie w Szwajcarii, sprzedała wszystko i przeniosła się do Kenii, aby szukać ledwie znanego Masaja, w którym zakochała się od pierwszego wejrzenia podczas wakacji. Wsiadła w samolot z całym dobytkiem nie tylko nie mając pojęcia, gdzie będzie mieszkać i jak będzie się porozumiewać ze swoim ukochanym, ale zupełnie nie znając jego samego ani jego rodziny i nie wiedząc nawet, jak go odnajdzie i czy on ją w ogóle zechce!

Po wielu perypetiach (włos mi się jeżył na głowie, gdy czytałam o kolejnych dowodach jej naiwności) w końcu dopina swego, tylko po to, by dalej boleśnie doświadczać, jak jej idealistyczne marzenia zmieniają się w gruzy w zderzeniach z twardą rzeczywistością. Corinne wytrzymała w Afryce cztery lata - na przekór kenijskiej biurokracji, w toksycznym związku, w rozpadającej się chatynce, gnębiona chorobami, bez wsparcia ze strony męża i jego rodziny, by w końcu uciec do Europy razem z córką. Ale nie przetrwałaby nawet jednego dnia, gdyby nie jej wewnętrzna siła i samozaparcie. To dzięki tym cechom charakteru była w stanie utrzymać się w trudnych warunkach bez niczyjej pomocy i jeszcze pomagać innym. Za tę determinację i zaradność należy jej się szacunek.

Książka nie jest literackim majstersztykiem, ale też nie takie było jej założenie. Wprawdzie jest prosta w formie, jednak od początku do końca trzyma w napięciu. Przeczytałam ją za jednym posiedzeniem, ponieważ historia autentycznie mnie wciągnęła i chciałam wiedzieć, jak się skończy. Można ją czytać jako ostrzeżenie, jako osobisty kobiecy pamiętnik czy też jako świadectwo absurdalności europejskich utopijnych wyobrażeń o dziewiczej i niewinnej Afryce - i pewnie jeszcze na wiele innych sposobów. Podziwiam autorkę za to, że odważyła się ujawnić swoją historię, publicznie przyznając się do łatwowierności i porażek i otwarcie opisując zawiedzioną miłość i nadzieje.

Po lekturze książki jej autorce można zarzucić wszystko: naiwność, miłosne zaślepienie, lekkomyślność pogoni za przelotnie poznanym mężczyzną, brak znajomości realiów Kenii i kultury Masajów, zupełny brak wiedzy o Afryce i przygotowania do życia na tym kontynencie, łatwowierność, itp., itd. - ALE: nie sposób jej odmówić determinacji, kosnwekwencji w działaniu, uporu oraz...