W kwietniu minie już 15 lat (!) odkąd ostatni raz czytałam Harry'ego Pottera więc jest to dobra okazja do tego, żeby wrócić do tej serii i spojrzeć na nią z nieco większym dystansem niż wtedy, kiedy świat ogarnęło totalne szaleństwo. Byłam przekonana, że moja bardzo pozytywna ocena tej książki zabarwiona jest dużą dozą sentymentu, jaką do niej żywię i teraz z pewnością nie będę już tak bezkrytyczna i nieobiektywna. Niestety nic bardziej mylnego. HP to HP. Paradoksalnie dopiero teraz wychwytuję najdrobniejsze niuanse fabuły i - wiedząc już co jest w kolejnych tomach - widzę jak ściśle tom I jest związany z pozostałymi. O drobnej sytuacji, która ma miejsce np. w przedostatnim tomie, mamy wzmianki już w pierwszej czy drugiej części. Rowling to totalne mistrzostwo. Pisanie kolejnych tomów nie po to, by jeszcze trochę zarobić na popularności poprzednich, ale dlatego, że wszystko tam jest precyzyjnie przemyślane i zaplanowane. Najpełniej widać to właśnie przy powtórnych czytaniach. Wtedy, kiedy nie zastanawiamy się gorączkowo kto kogo zabije i co się dalej stanie, ale kiedy możemy chłodnym okiem śledzić kolejne wydarzenia.
Jedna jedyna seria książek, po którą ustawiałam się w nocnych kolejkach przed księgarnią. A jeśli ktoś tego nie rozumie to znaczy, że jest skończonym mugolem ;)

W kwietniu minie już 15 lat (!) odkąd ostatni raz czytałam Harry'ego Pottera więc jest to dobra okazja do tego, żeby wrócić do tej serii i spojrzeć na nią z nieco większym dystansem niż wtedy, kiedy świat ogarnęło totalne szaleństwo. Byłam przekonana, że moja bardzo pozytywna ocena tej książki zabarwiona jest dużą dozą sentymentu, jaką do niej żywię i teraz z pewnością nie...