W każdej dłuższej sadze czy serii nadchodzi moment bolesnego kryzysu. W przypadku Pieśni Ognia i Lodu nie ma wyjątku, Uczta dla wron rozczarowuje na wielu polach. Wkrada się nuda, z pozoru niepostrzeżenie, ale w tym tomie nie dzieje się nic, jest jakby wprowadzeniem do kolejnych zwrotów akcji i lekturą ewidentnie za długą, wszystko można było skrócić do trzystu stron. Warto oczywiście poznać Cersei z bliska, ale lwica bardzo traci przy tym spotkaniu, widać że to zimna i niezbyt mądra kobieta, która sprowadzi na siebie klęskę. Wydarzenia w Dorne podobnie do Królewskiej Przystani to jakaś farsa, napisana z perspektywy bezbarwnych i słabych postaci. O Sansie cz Aryii też lepiej nie wspominać, dwa rozdziały dla każdej. Wątek Brienne jakby na doczepkę, kompletnie nietrafiony i zajmuje jak dla mnie za dużo miejsca. Najlepiej wypada historia Żelaznych Ludzi, przynajmniej czuć tam klimat z sagi. Słowem Uczta dla wron to zdecydowanie najgorszy tom sagi, brakuje pomysłów na fabułę, bohaterów, kuleją dialogi i klimat, jakby książkę pisał inny autor. Fakt, że tom jest krótki, ale sprawił mi olbrzymi zawód. Trzeba jednak przebrnąć, żeby dalej cieszyć się sagą.

W każdej dłuższej sadze czy serii nadchodzi moment bolesnego kryzysu. W przypadku Pieśni Ognia i Lodu nie ma wyjątku, Uczta dla wron rozczarowuje na wielu polach. Wkrada się nuda, z pozoru niepostrzeżenie, ale w tym tomie nie dzieje się nic, jest jakby wprowadzeniem do kolejnych zwrotów akcji i lekturą ewidentnie za długą, wszystko można było skrócić do trzystu stron. Warto...