" Być jak płynąca rzeka", sięgnąłem po tą pozycje ze względu na jeden z cytatów:" Co jest najśmieszniejsze w ludziach: Zawsze myślą na odwrót (...).
Autor w swej książce zamieścił kilka krótkich rozważań dotyczących ludzkiej egzystencji. Odczułem to także, jako coś w formie poradnika, w którym autor dzieli się swoimi spostrzeżeniami na takie tematy jak: życie, młodość, empatia, miłość, dobro, zło, wojna, śmierć, przemijanie. Narzuca on czytelnikowi zasady i wytycza kierunki jakimi powinniśmy się kierować, ażeby tą drogę przebyć mądrze. Wiedzę tą czerpie ze swojego doświadczenia, jak i z przeżyć innych, którzy na nim wywarli jakiś wpływ. Coehlo przytacza mnóstwo uniwersalnych prawd, jakie przez wieki stworzyła ludzkość i zebrała je w swoich religijnych księgach. Felietony te, są w dużym stopniu, jego widzeniem i pojmowaniem świata, a zarazem chęcią nakierowania, na tą drogę - czytelnika. Ogólnie wszystko pięknie, każdy ma prawo próbować naprawiać świat i pobudzać do tego innych. jednakże większość tych uniwersalnych prawd, powstała przed wiekami, oczywiście odcisnęła swoje piętno na ludzkim rozwoju, ale w wielu przypadkach, nie pomogła człowiekowi, który przez stulecia i tak siał zniszczenie i wojnę. Pisarz za dużo filozofuje i upraszcza, ludzka natura to niestety- także spora doza zła. Paulo Coehlo w większej części swych krótkich tekstów odnosi się do rożnych religii i ich wspólnego Boga, niekiedy zapominając, iż w imię wiary, przelały się przez świat prześladowania i wojny, zabierające ogrom istnień ludzkich. Oceniając książkę, uważam, że nurt tej rzeki nie poniósł mnie z łagodnym prądem, wręcz przeciwnie - prawie się utopiłem.

" Być jak płynąca rzeka", sięgnąłem po tą pozycje ze względu na jeden z cytatów:" Co jest najśmieszniejsze w ludziach: Zawsze myślą na odwrót (...).
Autor w swej książce zamieścił kilka krótkich rozważań dotyczących ludzkiej egzystencji. Odczułem to także, jako coś w formie poradnika, w którym autor dzieli się swoimi spostrzeżeniami na takie tematy jak: życie, młodość,...