Sporo osób książkę krytykuje - pojęcia nie mam, dlaczego. Krytyce można poddać temat książki (nie każdy dzierży Murakamiego i jego twórczość), (s)krytykować można zachwyt Rubina Murakamim, ale "Haruki Murakami i muzyka słów" jest książką napisaną bardzo dobrze: widać, że autor włożył w nią mnóstwo pracy, dotarł do licznych źródeł (do tekstów, a i do ludzi), prowadził korespondencję z obiektem swoich badań, spotykał się z nim, by dowiedzieć się o nim jak najwięcej. Przypisy stanowią całkiem sporą część tej monografii, a to ogromny plus. Rubin pokazuje w swoich analizach powieści i opowiadań Murakamiego, że pewne tematy pojawiają się w wielu utworach pisarza (a inne prawie we wszystkich), nie są jednak stałe, przeobrażają się, idą jakby krok do przodu z utworu na utwór, a sam autor coraz bardziej drąży w historii Japonii XX wieku, "uwierając" japońskich czytelników, a krytyków tym bardziej. Bo o pewnych wydarzeniach z historii "się nie mówi". Rubin - mówiąc potocznie - wykonał kawał dobrej roboty jako literaturoznawca, tego mu zarzucić nie można.

Sporo osób książkę krytykuje - pojęcia nie mam, dlaczego. Krytyce można poddać temat książki (nie każdy dzierży Murakamiego i jego twórczość), (s)krytykować można zachwyt Rubina Murakamim, ale "Haruki Murakami i muzyka słów" jest książką napisaną bardzo dobrze: widać, że autor włożył w nią mnóstwo pracy, dotarł do licznych źródeł (do tekstów, a i do ludzi), prowadził...