Isabel Allende. Moje pierwsze z nią spotkanie było przypadkowe. Cykl wykładów na Uniwersytecie Otwartym UW pod hasłem Wędrówka literacka po Ameryce Łacińskiej. Motywacją było bliższe poznanie Cortazara, Marqueza, Fuentesa, wszak to klasyka. W praktyce seria przesympatycznych spotkań pasjonatów literatury i okazja do wymiany wrażeń po lekturze. I to wówczas na liście „lektur obowiązkowych” pojawiła się Allende.

Pozycja pierwsza „Dom duchów” nadała w moim odbiorze nowego, kobiecego ducha magiczno - realistycznej, zdominowanej przez panów prozie iberoamerykańskiej. Bez uszczerbku dla niezmiennie podziwianych Cortazara , Marqueza, czy na nowo odkrytego Llosy, z przyjemnością rozczytałam się w Allende.

„Suma naszych dni” już z opisu wydawała się inna i taka też się okazała. Jest sagą rodzinną, opowiadaną przez Panią Isabel z ogromnym ładunkiem emocjonalnym, niezwykle przekonującą autentycznością i niemałym poczuciem humoru. Pisana w formie przesyconych tęsknotą listów do ukochanej, zmarłej córki, przez co, wydawałoby się, trudno uzyskać radosny przekaz. A jednak książka jest ogromnie ciepła i pozytywna. Pani Allende w roli żony, matki, teściowej, babki, przyjaciółki sprawia wrażenie takiej włoskiej mammy, której wszędzie pełno, która zawsze chce dobrze, choć ... różnie wychodzi.

Przedstawione tam losy rodziny, oceniane według miar klasycznego modelu w naszej kulturze, gdzie rozwód ma głównie wymiar dramatu rodzinnego, homoseksualizm jest wstydliwy, a dzieci z rozbitych związków to ofiary, powinny być uznane za podręcznikowy wręcz przykład rodu, dotkniętego jakimś fatum. Jednak Allende opowiadając nam tę szalenie burzliwą historię ukazuje przede wszystkim ogromny potencjał miłości, życzliwości i przyjaźni, jaki kryje się praktycznie w każdym z bohaterów. A jeśli ktoś robi coś źle, to zwykle błądzi, a nie działa z premedytacją.

Największe pokłady ciepła emanują jednak z samej Allende. Podczas lektury nieodparcie krąży po głowie taka refleksja, że gdyby wszystkie rodziny scalała taka seniorka, wiele życiowych doświadczeń miałoby zupełnie inny wymiar. Potęga jej miłości działa wręcz ozdrowieńczo.

I jeszcze godny podziwu dystans pisarki do samej siebie. Z niezwykle subtelnym humorem odnosi się do własnych słabości, czy jakże typowych dla kobiety lęków towarzyszących starzeniu się.
Książka dla szukających jasnej strony życia. Gorąco polecam!

Isabel Allende. Moje pierwsze z nią spotkanie było przypadkowe. Cykl wykładów na Uniwersytecie Otwartym UW pod hasłem Wędrówka literacka po Ameryce Łacińskiej. Motywacją było bliższe poznanie Cortazara, Marqueza, Fuentesa, wszak to klasyka. W praktyce seria przesympatycznych spotkań pasjonatów literatury i okazja do wymiany wrażeń po lekturze. I to wówczas na liście...