Jak to często bywa w moim przypadku, wybierając się na zakupy, dokonuję je pod wpływem chwili i emocji. Podobnie było z książką Władysława Bartoszewskiego.
Dosłownie chwyciłem ją pod pachę, zapłaciłem za nią, a przyjrzałem się jej dopiero w domu. Pobieżna weryfikacja zakupu, wprawiła mnie w zły nastrój, gdyż książka oprócz siedemdziesięciu stron tekstu, zawierała jakieś reprodukcje życzeń urodzinowych, wiersze, wpisy i to w większości nieczytelne.
Było jasne, że utopiłem pieniądze i to nawet pomimo faktu, iż książka była w promocji.
„Dziennik..” przeleżał u mnie ponad pół roku, zanim przyszła jego kolej do czytania.
I tu miłe zaskoczenie.
Pomimo, formy o jakiej wspomniałem, pozycja jest bardzo interesująca i co najważniejsze wciągająca.
Po wprowadzeniu stanu wojennego, trzynastego grudnia 1981 roku, władza zamknęła w więzieniach i ośrodkach internowania ponad cztery tysiące osób. Były to jednostki w większości z solidarnościowej opozycji, a odizolowanie ich od reszty społeczeństwa miało na celu, zmniejszenie ryzyka rozprzestrzeniania się działalności wrogiej Polsce Ludowej.
W ośrodku wczasowym w Jaworzu, przygotowanym do pełnienia roli miejsca internowania, zamknięto wiele osób, które obecnie pełnią jedne z najważniejszych funkcji w naszym państwie. Oprócz Bartoszewskiego, przebywał tam miedzy innymi Bronisław Komorowski, obecny prezydent Rzeczypospolitej, Adam Michnik, Bronisław Geremek, Stefan Niesiołowski, Andrzej Celiński, Aleksander Małachowski i pewnie wielu innych, nie mniej znanych opozycjonistów, których ja osobiście nie kojarzę.
Bartoszewski prowadził swój dziennik w sposób zdawkowy i lakoniczny, a powodem tego była obawa, przed cenzurą i zniszczeniem notatek, które później miały pełnić rolę kroniki pierwszych dni stanu wojennego.
Ośrodek w Jaworzu, był jednym z najłagodniejszych spośród wszystkich tego typu miejsc i pełnił niejako rolę, przykładu dla świata, że władza ludowa, pomimo zamknięcia obywateli, dba o ich warunki bytowe.
Niemniej było to pozbawienie wolności.
19 lutego 1982 roku Władysław Bartoszewski, obchodził podwójny jubileusz sześćdziesiątych urodzin oraz 40-lecia pracy zawodowej.
Z tego powodu reszta współwięźniów, chcąc obdarować jubilata niezapomnianą pamiątką, stworzyła księgę w której każdy z nich, nakreślił kilka słów od siebie.
Formy życzeń i podziękować są różne. Tak jak wspomniałem są to wiersze, żarty, anegdoty, wzmianki czy umowy.
Właśnie ta Księga Pamiątkowa, napisana w zwykłym zeszycie, stanowi największy atut opracowania. Występuje ona w dwóch wersjach, jako reprodukcja oraz zwykły tekst.
To dobre posunięcie, gdyż byłaby w większości nieczytelna, z powodu różnych charakterów pisma każdego z internowanych.
A tak mamy możliwość „dotknięcia” kawałka naszej burzliwej historii.
W obliczu wojny polsko-polskiej, która toczy nasz kraj a która została wywołana przez środowiska prawicowe, więc po części opozycyjne, ‘Dziennik z internowania” mógłby posłużyć jako drogowskaz, ukazujący, że wszystkim nam chodzi o dobro Polski.
Może trochę patetycznie, ale to moja forma sprzeciwu wobec sprowadzania znaczenia patriotyzmu do wyboru jednej opcji politycznej.
Polecam.

Jak to często bywa w moim przypadku, wybierając się na zakupy, dokonuję je pod wpływem chwili i emocji. Podobnie było z książką Władysława Bartoszewskiego.
Dosłownie chwyciłem ją pod pachę, zapłaciłem za nią, a przyjrzałem się jej dopiero w domu. Pobieżna weryfikacja zakupu, wprawiła mnie w zły nastrój, gdyż książka oprócz siedemdziesięciu stron tekstu, zawierała jakieś...