Punktem wyjścia "Sztandaru chwały" była fotografia Rosenthala. Myślę, że wiele osób ją kojarzy: grupa żołnierzy stawiająca maszt z amerykańską flagą, która powiewa na wietrze. Na pewno część osób wie, że zdjęcie zostało zrobione na Iwo Jimie. Dla Amerykanów to zdjęcie stało się symbolem bohaterstwa, odwagi i hartu ducha Marines, urosło do mitu, a uczucia, które wywołuje u oglądającego, skutecznie zasłaniają prawdę i o tym zdjęciu, i o Iwo Jimie.

Dla autora tej książki zdjęcie to ma zupełnie szczególny wydźwięk. Żołnierz, którego profil najlepiej widać na fotografii to John Bradley, ojciec Jamesa. Dopiero po jego śmierci, James poznał trochę informacji na temat udziału ojca w wojnie na Pacyfiku. I zaczął drążyć temat. I poznał historię sześciu mężczyzn, a w zasadzie chłopców, których fotografia Rosenthala uczyniła nieśmiertelnymi.

O wojnie na Pacyfiku generalnie wiedziałam, że była, że rozpoczęła się atakiem na Pearl Harbor i znalazła ponure zakończenie w Hiroszimie i Nagasaki. "Sztandar chwały" przybliżył mi ten temat z najlepszej możliwej perspektywy, z perspektywy ludzi, którzy spełniają swój patriotyczny obowiązek i ruszają do walki z wrogiem.

James Bradley koncentrując się na postaciach sześciu żołnierzy ze zdjęcia, opisując ich rodziny, dzieciństwo, młodość, udział w walkach, a także losy powojenne tych, którzy przeżyli, tworzy tak naprawdę portret zbiorowy tamtego pokolenia.

Jeśli chodzi o wszelkie amerykańskie relacje na temat różnych wojen, mam mieszane uczucia - myślę, że jest to spowodowane dość specyficznym sposobem przedstawiania wydarzeń, które bardzo eksponuje bohaterstwo amerykańskich żołnierzy, bez których żadnej wojny wygrać nie można. A przecież to oczywiste, że najdzielniejszymi żołnierzami są Polacy ;) - takie wychowanie patriotyczne zawdzięczam moim dziadkom i babciom ;) Ale w "Sztandarze chwały" nie znalazłam żadnego zbędnego patosu, czy wyolbrzymiania czyichkolwiek dokonań. Za to przeczytałam chwytającą za serce opowieść o dzieciach, które wyrosły na odważnych młodych ludzi i stanęły dzielnie do walki z Japończykami, płacąc krwawo za każdą zdobytą wyspę. I poznałam historię tworzenia się oddziałów Marines. I chyba wreszcie zrozumiałam tą niezwykłą wprost dumę amerykańskiego męża mojej przyjaciółki, który wręcz staje na baczność, gdy mówi, że nie jest tylko żołnierzem, on jest z Piechoty Morskiej.

Walki na Iwo Jimie są opisane niezwykle dokładnie. Są świadectwem niezwykłego hartu ducha, braterstwa i doskonałego przeszkolenia żołnierzy, którzy bez zająknięcia wykonują rozkazy dowódców i cal po calu dążą do celu. Mój mózg skutecznie został zaimpregnowany opowieściami o zachowaniach niemieckich i sowieckich żołnierzy, ale opisy brutalności Japończyków sprawiły, że mam wrażenie, że krwawe bitwy w Europie w porównaniu z walkami na Pacyfiku były niezwykle humanitarne.

Dla mnie "Sztandar chwały" to przede wszystkim piękna i wzruszająca książka. Momentami nie mogłam jej czytać, bo najzwyczajniej w świecie nie mogłam powstrzymać łez. Opowieść ta jest świadectwem miłości syna do ojca, a także hołdem dla wszystkich amerykańskich żołnierzy, którzy walczyli na Iwo Jimie. Opowiada też historię tego pamiętnego zdjęcia. A zamęt wokół tej fotografii najpełniej pokazuje, jak prasa i nieodpowiedzialne zachowanie dziennikarzy są w stanie zafałszować pewne wydarzenia i jak nikogo nie obchodzi prawda, która jest mniej malownicza od utworzonej legendy, ale mimo wszystko mocniej chwyta za serce. Bradley doskonale też opisał syndrom weteranów, którym ciężko wrócić do normalnego życia po tym, co zrobili i co widzieli na wojnie.

"Sztandar chwały" jest tą książką, której treść już nigdy nie zniknie z mojej pamięci.

Punktem wyjścia "Sztandaru chwały" była fotografia Rosenthala. Myślę, że wiele osób ją kojarzy: grupa żołnierzy stawiająca maszt z amerykańską flagą, która powiewa na wietrze. Na pewno część osób wie, że zdjęcie zostało zrobione na Iwo Jimie. Dla Amerykanów to zdjęcie stało się symbolem bohaterstwa, odwagi i hartu ducha Marines, urosło do mitu, a uczucia, które wywołuje u...