Autorka zafascynowana życiem koczowniczym azjatyckich nomadów, którzy przemieszczają się po stepach ze swoim całym dobytkiem, którym okazuje się być własne stado i namiot wędrując samotnie i w towarzystwie stworzyła pasjonującą podróżniczą opowieść z lat 30tych ubiegłego stulecia.

Wymagająca aura, trudne życie, codzienne zmagania z dziką, nieprzystępną przyrodą i bardzo zmienną pogodą to tylko nieliczne problemy z jakimi spotykamy się w tym arcyciekawym reportażu.

Poznajemy codzienne zwyczaje i tradycje związane częściowo z wyznawaną religią muzułmańską poszczególnych bohaterów pojawiających się na kartach opowieści pani Maillart, które momentami szokują, jak np. golenie dziewczynkom głowy na łyso do momentu zamążpójścia, ale też bywają takie bardziej zrozumiałe chociażby ze względu na panujące warunki czy sytuację, gdzie wartością są posiadane barany, a nie pieniądze.

Fascynujące życie Kirgizji, jej mieszkańców, ludzi wolnych, nie przywiązanych do niczego, bardzo otwartych i gościnnych miało w owym czasie też swoje ciemne strony, jak próba wprowadzenia przez władze radzieckie przymusowego dzikiego socjalizmu, stabilizacji na siłę co dla Kirgizów oznaczało napaść na ich autonomię i poczucie niczym nie skrępowanej swobody.

Z jednej strony pojawiają się szkoły, szpitale, urzędy, postęp cywilizacyjny w postaci elektryfikacji, kanalizacji a z drugiej ograniczona zostaje ta nieokiełznana i niezrozumiała dla zwykłego mieszczucha wolność, brak przymusu czy innych ograniczeń.

W książce poruszone zostają też aspekty historyczno-polityczne, które pozwalają czytelnikowi na zapoznanie się w zarysie z czym i z kim ma do czynienia.

Podróż do Samarkandy okazuje się być równie emocjonująca i intrygująca, chociażby ze względu na fakt, odbycia jej samotnie przez autorkę.

Nie jest to może szczyt osiągnięć reportersko-literackich, brakowało mi tu zdjęć, ale według mojej skromnej oceny, rzecz warta zachodu.

Polecam

Autorka zafascynowana życiem koczowniczym azjatyckich nomadów, którzy przemieszczają się po stepach ze swoim całym dobytkiem, którym okazuje się być własne stado i namiot wędrując samotnie i w towarzystwie stworzyła pasjonującą podróżniczą opowieść z lat 30tych ubiegłego stulecia.

Wymagająca aura, trudne życie, codzienne zmagania z dziką, nieprzystępną przyrodą i bardzo...

Przez pierwszą połowę naprawdę interesująca, potem jednak nuży. Może formuła się wyczerpała, może po prostu dalsza część podróży była mniej zajmująca. Niemniej niezwykle ciekawie jest czytać o tak innych miejscach i tak innych czasach - zupełnie nieznany, tak obcy dzisiejszej rzeczywistości świat. Choćby z tego powodu warto zajrzeć do tej książki.

Przez pierwszą połowę naprawdę interesująca, potem jednak nuży. Może formuła się wyczerpała, może po prostu dalsza część podróży była mniej zajmująca. Niemniej niezwykle ciekawie jest czytać o tak innych miejscach i tak innych czasach - zupełnie nieznany, tak obcy dzisiejszej rzeczywistości świat. Choćby z tego powodu warto zajrzeć do tej książki.

„Wyjeżdżać to urodzić się po raz drugi. Wszystko zaczyna się na nowo, bo nie wiadomo co spotka człowieka w drodze”

W latach 30 ubiegłego wieku szwajcarska podróżniczka Ella Maillart rozpoczęła swoją fascynującą podróż po bezkresach Azji Środkowej. Trasa tej wędrówki biegła przez Kazachstan, Uzbekistan, Pustynię Czerwonych Piasków i dalej w przepiękne góry Tien-Shan. Aby załatwić formalności i zdobyć pozwolenia na zorganizowanie wyprawy autorka uciekła się do sposobu. Nic bowiem nie mogło stanąć jej na przeszkodzie w realizacji marzenia. W swojej barwnej relacji Ella pokazała świat już nieistniejący - dawną, radziecką Azję. Jej reportaże to przede wszystkim ludzie: odważni basmacze, polityczni zesłańcy, wędrujący koczownicy i biedni mieszkańcy kołchozów. Obywatele świata w którym wolność ma cenę lepioszki i baraniego futra.

„Wyjeżdżać to urodzić się po raz drugi. Wszystko zaczyna się na nowo, bo nie wiadomo co spotka człowieka w drodze”

W latach 30 ubiegłego wieku szwajcarska podróżniczka Ella Maillart rozpoczęła swoją fascynującą podróż po bezkresach Azji Środkowej. Trasa tej wędrówki biegła przez Kazachstan, Uzbekistan, Pustynię Czerwonych Piasków i dalej w przepiękne góry Tien-Shan. Aby...

o Zuch Dziewczynie na granicy Sowiecko-Chińskiej. o prawdziwej Alicji po drugiej stronie lustra. miło jest leżeć na łóżku i czytać o Dalekich Wyprawach.

o Zuch Dziewczynie na granicy Sowiecko-Chińskiej. o prawdziwej Alicji po drugiej stronie lustra. miło jest leżeć na łóżku i czytać o Dalekich Wyprawach.