Gdyby to była pierwsza książka Horsta, którą przeczytałbym - dałbym pewnie 7 gwiazdek. Jednak po przeczytaniu wszystkich poprzednich ta razi pewnym schematyzmem fabuły. Bo choć sam wątek kryminalny jest - jak zwykle u tego autora - poprowadzony świetnie, to jednak np. od razu wiadomo, że artykuł tworzony przez córkę głównego bohatera musi wpłynąć na rozwiązanie zagadki. Szkoda, że Horst nie potrafi się uwolnić od pułapki takich zabiegów. Jest jeszcze coś, co mnie niestety razi. To ta nieszczęsna dla kryminału skandynawskiego poprawność polityczna. W tym wypadku dotyczy kwestii braku resocjalizacji osób skazanych.
Ja osobiście nie potrafię pogodzić się ze łzawymi fragmentami o tym, jak bardzo więzienie (i to wcale nie chodzi o zakład typu Wronki - spójrzcie, w jakich warunkach swoją karę odbywa Breivik) "krzywdzi" nieszczęsnych morderców czy gwałcicieli. To może od razu przyznajmy, że to społeczeństwo jest złe i to ludzi uczciwych wsadźmy do więzień, a kryminalistom pozwólmy pracować na ich utrzymanie.
Cóż, Kurt Wallander ze smutkiem spoglądał na świat, który tak się na jego oczach zmieniał, że powoli przestawał się w nim odnajdywać. Ale nie miał wątpliwości, że zbrodnia to czyn, który musi być ukarany. Gdy patrzę na dzisiejszą rzeczywistość, to niestety bardziej przemawia do mnie Jack Reacher niż bohaterowie współczesnych kryminałów skandynawskich (no może poza tymi, których kreuje w swoich powieściach Jo Nesbo).

Gdyby to była pierwsza książka Horsta, którą przeczytałbym - dałbym pewnie 7 gwiazdek. Jednak po przeczytaniu wszystkich poprzednich ta razi pewnym schematyzmem fabuły. Bo choć sam wątek kryminalny jest - jak zwykle u tego autora - poprowadzony świetnie, to jednak np. od razu wiadomo, że artykuł tworzony przez córkę głównego bohatera musi wpłynąć na rozwiązanie zagadki....