Drugi tom trzeciej części piastowskiej sagi Bunscha ma nietypowego bohatera - św. Wojciecha mianowicie. Większość powieści stanowi opis jego losów, w którym Autor idzie zdaje się trop w trop za jakimś żywotem świętych (łącznie z cała masą cytatów z mów Wojciecha). Opowieść wiedzie z Pragi, gdzie Wojciech popada w konflikt z możną rodziną Wrszowców, przez Rzym aż do Prusów, gdzie ostatecznie świętego dosięgła pogańska włócznia.
Niestety, nie jest to rozwiązanie nadzwyczajnie dobre dla powieści - o ile pierwszy tom "Roku Tysięcznego" porywał rozmachem fabularnym i żywą akcją, drugi momentami przynudza. Bunsch pisze praktycznie hagiografię Wojciecha - aż zaczynam się obawiać "Imiennika", w którym zajmie się on Bolesławem Śmiałym, przy takim oddaniu Autora dla tradycji Kościoła Autor gotów wysadzić laurkę zdrajcy Stanisławowi.
Po śmierci świętego mamy jeszcze opis zjazdu gnieźnieńskiego, gdzie apoteoza Potęgi Państwa Polan i Wielkiego Bolesława zbliża Bunscha niebezpiecznie do bajd o Wielkiej Lechii - choć czyta się nieźle.
Na szczęście powieść kończy się efektownym epilogiem, gdzie Bolesław ucieka z pułapki zastawionej przez kolejnego cesarza niemieckiego, Henryka II, i jeszcze bardziej efektownym opowiadaniem "Obrona Niemczy".
Kapkę słabiej, niż cała seria, ale i tak - Bunsch to potęga. Mocno, a niesłusznie dziś zapomniany - może ktoś kiedyś, kombinując, jak tu nakręcić "patriotyczny" serial znajdzie te książki i będzie umiał sobie wyobrazić wielosezonową produkcję - powiedzmy "Piastowie". Byłby hit.

Drugi tom trzeciej części piastowskiej sagi Bunscha ma nietypowego bohatera - św. Wojciecha mianowicie. Większość powieści stanowi opis jego losów, w którym Autor idzie zdaje się trop w trop za jakimś żywotem świętych (łącznie z cała masą cytatów z mów Wojciecha). Opowieść wiedzie z Pragi, gdzie Wojciech popada w konflikt z możną rodziną Wrszowców, przez Rzym aż do Prusów,...