Z recenzją książki „Porozumienie przeciw monowładzy” jest taki problem, że w zasadzie nie ma odpowiedniego odbiorcy docelowego. Bo Polacy dzielą się na tych którzy Kaczyńskiego nienawidzą, i nawet jakby napisał „Grona gniewu” to by dostał po głowie, oraz na tych którzy ubóstwiają Jarosława: i ci wchłonęliby nawet Kubusia Puchatka jego autorstwa.

Należy jednak unikać oceniania książki pod kątem kontrowersji wobec autora. Patrząc obiektywnie na zawartość tej pozycji można wyrobić sobie następujące przemyślenia na temat Jarosława Kaczyńskiego:

•znikomy wpływ na proces obalenia poprzedniego ustroju
•wykrystalizowane poglądy i chorobliwe nastawienie ku systemom demokratycznym
•dużo ciepła i zrozumienia, również dla mających inne zdanie
•aktywność w dążeniu do korekty kierunku transformacji po 1989r.

Tak to w skrócie wygląda, bo Kaczyński pisze bardzo szczerze, bezpośrednio i osobiście. Nie próbuje koloryzować rzeczywistości, wręcz bardzo często podkreśla swoje pomyłki, błędy, nie przemyślane decyzje i uchybienia. Zapewne właśnie takim szczerym człowiekiem jest w rzeczywistości, ale rozwój wydarzeń sprawił, że przez społeczeństwo postrzegany jest albo jako tyran, albo jako bożyszcze. I ta książka, ani żadna następna, tego nie zmieni. Dla swojego dobra powinien zresztą dać sobie spokój z pisaniem, bo przy takiej skłonności do szczerości zawsze znajdzie się w książce zdanie do którego jego przeciwnicy polityczni się przyczepią.

„Porozumienie przeciw monowładzy” nie powinna więc być przyczynkiem do analizy samego Kaczyńskiego, ale jest znakomitym materiałem do oceny tego co się w Polsce wydarzyło. To jedna z najlepszych, acz subiektywnych, genez wydarzeń okresu przełomu i początków III RP. Czyli okresu niezmiernie interesującego, wręcz fascynującego, także w kontekście ostatnich wydarzeń na scenie politycznej.

Książka obejmuje pewien wycinek aktywności polityczne Braci Kaczyńskich, od ich pierwszych aktywności w trakcie wydarzeń marcowych, poprzez udział - przede wszystkim Lecha w Solidarności, aż po karierę polityczną - początkowo wokół Lecha Wałęsy, a następnie po utworzeniu Porozumienia Centrum. Rozważania urywają się na początku tego wieku, czyli po pierwszym sukcesie wyborczym nowoutworzonego Prawa i Sprawiedliwości. To pierwsza ciekawostka - wówczas sukcesem Kaczyńskiego było wprowadzenie 55 posłów do parlamentu.

Główny nacisk w książce położony jest więc na organizację i aktywność Porozumienia Centrum, jako ugrupowania ukierunkowanego na zmianę sposobu transformacji pokomunistycznej i konkretne reformy, w tym głównie walkę z przestępczością.

Istotnym jest również moment powstania pozycji. Jarosław stworzył ją tuż przed zwycięskimi wyborami 2015r., które otworzyły mu drogę do pełnej realizacji swojego programu poprzez większość sejmową oraz sprzyjającego (nie zawsze ..) Prezydenta. Pisał jednak nie mając doświadczeń z okresu kadencji PiS i wszystkich działań opozycji totalnej, protestów wobec reform. A z drugiej strony z trafności wprowadzenia programów socjalnych (500+) i znakomitych efektów reform na polską gospodarkę (niski deficyt budżetowy, wpływy z VAT, wzrost gospodarczy).

Książka ma więc w dużej mierze charakter już historyczny. Można dowiedzieć się jednak wielu aspektów, które zostały później przekłamane, albo nawet zapomniane. A które historycznie były istotne: wpłynęły na losy Polski bardziej niż te katowane medialnie, obecne w świadomości społecznej...

więcej na
https://www.wodaiogien.com/literatura

Z recenzją książki „Porozumienie przeciw monowładzy” jest taki problem, że w zasadzie nie ma odpowiedniego odbiorcy docelowego. Bo Polacy dzielą się na tych którzy Kaczyńskiego nienawidzą, i nawet jakby napisał „Grona gniewu” to by dostał po głowie, oraz na tych którzy ubóstwiają Jarosława: i ci wchłonęliby nawet Kubusia Puchatka jego autorstwa.

Należy jednak unikać...