Nawiązując do mojej opinii opisującej poprzednią część uważam, że w przypadku tomu drugiego nadal jest średniawo, chociaż miejscami troszkę jakby lepiej, ale mają miejsce niepotrzebne analizy, gdybania i przemyśliwania ciut starszej już Mahpeyker Kosem, która stara się uwieść swojego sułtana Ahmeda. Potem walczy o to, by zajść w ciążę, urodzić mu syna i tym samym zyskać władzę absolutną.

Jej rozterki, bicie się z myślami i to z każdą, pojedynczą bez względu na to czy dobrą czy złą potrafią skutecznie zirytować czytelnika. Czasem aż musiałam spojrzeć na okładkę i się upewnić co czytam, bo wyglądało mi na to, że mam do czynienia z "Pięćdziesięcioma twarzami Greya" i męczącym językiem Any. To wszystko potrafiło nieźle dać w kość podczas czytania.

Niby teraz jest więcej intryg, kombinacji, knowań, ale nadal jest według mnie słabo, chociaż muszę przyznać, że pierwsze sceny miłosnych schadzek między Kosem a Ahmedem były niczego sobie, takie, że aż w ustach zasychało ;)

Bohaterka nadal szczególnie na początku sprawia wrażenie kobiety/dziewczyny roztrzepanej, dziecinnej, głupiutkiej, miejscami niedojrzałej, zarozumiałej, czasem zbyt pewnej siebie, dumnej i przez to też aroganckiej.

Zamiłowanie do noszenia przez młodą, atrakcyjną Kosem zwykle czarnych sukni i strojów jakoś do mnie nie przemawia. W tamtych czasach Imperium Osmańskie miało dostęp do przepięknych tkanin w rozmaitych kolorach, a czerń choć jest kolorem eleganckim, to nie powinna być noszona przez młode kobiety/dziewczyny, gdyż odbiera im z urody i powoduje, że wyglądają na zmęczone życiem i ogromnie przygnębione. Chyba, że akurat chodzi tu głównie o kwestie religijne.

Dochodzę niestety po przeczytaniu książki do przykrych wniosków, iż znowu zadziałały chwyty marketingowe, aby przyciągnąć jak największa uwagę, liczbę kupujących i czytelników wystarczy napisać na okładce (jeszcze tej przedniej), że serial "Wspaniale stulecie – Kosem" powstał na jej podstawie. Brednie i jeszcze raz brednie, a świstak siedzi i zawija w sreberka i różowe słonie zasuwają po niebie niczym samoloty... Eh następnym razem "głupi" czytelnik już się nie skusi na taki tekst, nauczony poprzednią porażką. Nie dajcie się zmylić tym zdaniem na okładce, bo książka nie jest bardzo podobna do serialu, różni się i odbiega od niego. Nadal mam wrażenie, że pozycja ta chwilami bardziej mija się z faktami historycznymi niż film.

Szkoda, bo jestem tym zawiedziona. Spodziewałam się czegoś o wiele lepszego, a nie głównie totalnej fikcji. Widzę, że jednak nie warto sięgać po literaturę autorstwa pani Demet, bo faktów historycznych tu tyle co kot napłakał.

Kto chce może przeczytać, ale ja uczciwie ostrzegam, co możecie znaleźć i z pewnością znajdziecie w tej książce. A to, że jednym się ona spodoba, a innym nie, to już kwestia gustów i guścików, a z nimi jak wiemy dyskusji nie ma. ;)

Nawiązując do mojej opinii opisującej poprzednią część uważam, że w przypadku tomu drugiego nadal jest średniawo, chociaż miejscami troszkę jakby lepiej, ale mają miejsce niepotrzebne analizy, gdybania i przemyśliwania ciut starszej już Mahpeyker Kosem, która stara się uwieść swojego sułtana Ahmeda. Potem walczy o to, by zajść w ciążę, urodzić mu syna i tym samym zyskać...