Epistolografia w dzisiejszych czasach to sztuka napisania chwytliwego komentarza, bądź zwięzłego maila do szefa. Cyberświat przejmuje kontrolę w większości sfer życia i coraz śmielej wkracza w najintymniejsze jego rejony. Wymieniamy sprzęty jak rękawiczki, zmieniamy konta na portalach i adresy maili. Wraz z tym, tracimy bezpowrotnie wiele wspomnień. Zresztą żadne z nich nigdy nie będzie mogło się równać z odręcznie napisanym listem, ubranym w zapachy, niepowtarzalny charakter pisma czy plamy po porannej kawie, bez pardonu zalewającej niepowtarzalne i wyjątkowe – bo skierowane do nas – słowa.

Wiele można poświecić czasu nad rozmyślaniem i sentymentalnymi podróżami do czasów dzieciństwa, kiedy wyczekiwało się listonosza z wielką torbą, zaglądało do skrzynki kilka razy dziennie, z nadzieją że może własnie dziś, tak długo wyczekiwany list czy kartka, trafi pod nasz adres. Te czasy minęły bezpowrotnie, nawet jeśli wielu z nas stara się nie porzucać tych pięknych zwyczajów i wbrew postępowi ślini znaczki pocztowe śląc swoje myśli przelane na papier, nie przywrócimy już starego porządku rzeczy.

20160521_151738_resizedTym bardziej warto docenić i zapoznać się z książką Listy niezapomniane. Nie tylko forma listów jest cenna w tym przypadku, to co szczególnie godne uwagi to adresaci i odbiorcy owej korespondencji. Wśród nich jest wielu wspaniałych i wielkich ludzi. Mamy tu bowiem do czynienia z korespondencją Abrahama Lincolna, Sylvii Plath, Janis Joplin, J. K. Rowling czy Davida Bowiego. Wymieniać można naprawdę długo, ponieważ listów jest aż 124. Imponująca liczba, dorównująca również treści. Przekrój tematów jakie znajdują się w listach jest tak bogaty jak liczba autorów. Różnorodność ta sprawia, że jedne czyta się z zapartym tchem, nawet kilka razy, inne opuszcza się w połowie. To zrozumiałe, mamy przed sobą bowiem normalnych ludzi, jedni piszą lepiej, inni gorzej, jedni poruszają tematy, które nas osobiście interesują i poruszają, podczas gdy niektórzy nie poruszają nas w najmniejszym stopniu. Każdy z listów ma na boku krótka notkę, która pozwala odnaleźć się w treści czytanego listu, gdyż zawiera opisany krótko kontekst. Jest to niezwykle pomocne w odbiorze i ułatwia wejście do świata autora. Zarówno ten fakt, jak i dodanie zdjęć autentycznych listów, buduje całościowo obraz sytuacji i sprawia wrażenie czytania prawdziwej korespondencji, nie zaś odtwórczego tekstu bez duszy.

Samo wydanie Listów jest fantastyczne. Wszyscy, którzy posiadają w swojej biblioteczce pierwszą część, docenią spójność wydania. Książki różnią się jedynie kolorem, tworząc razem idealnie pasująca do siebie kompozycję. Doceniam zawsze sposób i poziom wydania, nie jest przecież tajemnicą, że jest to jeden z istotniejszych elementów w wyborze książek. Jedno jest pewne, nie jest to pozycja do torebki czy na podróż. Wydana w twardej oprawie, duży format. Tu jest też jej zaleta i spójność z treścią. Do czytania zasiadasz w wygodnym fotelu, z filiżanka kawy bądź herbaty i zagłębiasz się w sens tego co czytasz. Profanacją byłoby czytanie wyrywkowe w locie między jedna przesiadką a drugą. Dlatego jest to jedna z wielu zalet tej książki.

Nie mogłabym w skrócie opisać poszczególnych listów, po pierwsze mijało by się to z celem i zabrało przyjemność osobistych doświadczeń, po drugie zaś, nie udałoby mi się zmieść wszystkich streszczeń nawet w kilku postach. Dlatego podzielę się swoim osobistym zaskoczeniem. W poście o planach czytelniczych na wiosnę, pisałam o książce „Pan raczy żartować, Panie Feynman!” Przypadki ciekawego człowieka. Jakim wielkim zaskoczeniem było więc dla mnie zobaczyć list Richarda Feynmana do Koichiego Mano. Koichie był jego uczniem i napisał list z gratulacjami do swojego mistrza, po tym jak otrzymał on Nagrodę Nobla. List jest przepiękny, gdyż dotyka problemu z jakim mierzy się wielu naukowców, a także osób dążących do górnolotności i doświadczeń na najwyższych szczeblach naukowych. Wielu z nich zmaga się z problemem doświadczania i czerpania przyjemności z rzeczy prostych. Faynman stara się uzmysłowić swojemu uczniowi, że w takich prostych problemach tkwi niezwykła siła, ponieważ tylko wtedy można doświadczać dumy i satysfakcji z ich rozwiązania. Stawianie sobie poprzeczki zbyt wysoko, może być opłakane w skutkach. Jesteśmy ważni dla swoich bliskich i dla siebie, nie musimy udowadniać całemu światu jak bardzo jesteśmy niezastąpieni.

"Mówisz, że jesteś człowiekiem bez nazwiska. Dla Twojej żony i Twojego dziecka to nieprawda. Już niedługo przestaniesz nim być dla najbliższych kolegów, jeśli podczas ich wizyt w Twoim gabinecie będziesz odpowiadał na ich proste pytania. Dla mnie tez nie jesteś człowiekiem bez nazwiska. Nie bądź zatem człowiekiem bez nazwiska dla siebie – to bardzo smutny los.Znaj swoje miejsce w świecie i oceniaj sprawiedliwie, nie na podstawie naiwnych ideałów z młodości ani tego, w jak błędny sposób wyobrażałeś sobie ideały swojego nauczyciela."

Polecam książkę każdemu, kto ma pierwszy tom i był zachwycony. Tym osobom nie muszę zresztą polecać, bo z pewnością ich urzekła tak jak mnie. Wszyscy, którzy nie czytali pierwszego tomu, nie powinni się nawet na chwilę wahać, ponieważ jest to zbiór listów, nie zaś druga część powieści, gdzie warto znać treść poprzedniej. Nie zburzy to klimatu listów, nie zakłóci ich pełnego odbioru, ani nie sprawi że w najmniejszym calu będzie mniej wartościowa. Niezwykle cieszę się, że miałam możliwość przeczytania Listów niezapomnianych. Jeśli kiedykolwiek pojawi się trzeci tom, przyjmę go z jeszcze większym entuzjazmem. Niemałym smaczkiem dla mnie jest osoba tłumacza na język polski, którym jest Jakub Małecki. Moje odkrycie roku – autor „Dygotu”

http://dokawyblog.pl/recenzja-ksiazki-listy-niezapomniane-tom-ii/

Epistolografia w dzisiejszych czasach to sztuka napisania chwytliwego komentarza, bądź zwięzłego maila do szefa. Cyberświat przejmuje kontrolę w większości sfer życia i coraz śmielej wkracza w najintymniejsze jego rejony. Wymieniamy sprzęty jak rękawiczki, zmieniamy konta na portalach i adresy maili. Wraz z tym, tracimy bezpowrotnie wiele wspomnień. Zresztą żadne z nich...