„Starość nie radość – ale zawsze można spróbować trochę ją osłodzić” – tak można najkrócej ująć sens „Małych eksperymentów ze szczęściem”. Porównanie tej książki do „Dziennika Bridget Jones” to nieporozumienie i robi jej wielką krzywdę, gdyż pewnie nie sięgnie po nią część potencjalnych czytelników, zrażonych tym niefortunnym zestawieniem. A jest to rzecz z całkiem innej półki i choć nie wszystkie koncepty Hendrika Groena przypadły mi do gustu, to jednak nie da się im zarzucić tego, czym grzeszyły wynurzenia Bridget Jones: głupoty. Pod lekkim tonem kryją się tu bowiem rzeczy arcypoważne, a śmiech jest jedynie zasłoną dymną i próbą oswojenia tego, czego wszyscy się obawiamy, a czego nie możemy przecież uniknąć. Ironia Hendrika Groena i jego cierpki humor okazują się jego jedyną bronią, ostatnim bastionem, za którym może się schronić przed własną narastającą niesprawnością, ubytkiem sił i energii, a także bezdusznością i brakiem zrozumienia ze strony innych. Czasami to także jego mała zemsta, a czasem wołanie, by spojrzeć na niego jak na człowieka.
Rozwój sfery duchowej, decydujący o jakości relacji międzyludzkich, wyraźnie nie nadąża za postępem cywilizacyjnym: postępom medycyny i wydłużaniu się życia nie towarzyszy bowiem istotna refleksja na temat starości ani ewolucja podejścia do niej. Wprost przeciwnie: kult młodości i turbo-wydolności sprawił, że starzy coraz częściej traktowani są jak balast i nie znajdują już godnego miejsca w społecznościach, na rzecz których pracowali przez całe życie. Dodatkowo laicyzacja Europy Zachodniej (bardzo wyraźna w opowieści Groena) odbiera ludziom u schyłku życia szansę na osadzenie własnego losu w transcendencji i nadania sensu tym ostatnim, trudnym latom. Różnice realiów holenderskich i polskich, choć rzucają się w oczy, nie mają aż takiego znaczenia, bo zasadniczy problem wszędzie pozostaje ten sam: niezmienna i coraz gorzej zaspokajana potrzeba akceptacji i sensu. Nieprzypadkowo temat eutanazji przewija się przez żartobliwą opowieść Groena jak złowieszczy leitmotiv.
Jest jednak nadzieja, mówi Hendrik Groen, lat 83 i 1/4: dopóki tli się w nas dobra wola i jesteśmy zdolni bezinteresownie dzielić się sobą i przyjmować to samo od innych, da się jednak rozproszyć cień. Temu właśnie służą jego małe eksperymenty ze szczęściem. I o tym właśnie jest ta książka.

„Starość nie radość – ale zawsze można spróbować trochę ją osłodzić” – tak można najkrócej ująć sens „Małych eksperymentów ze szczęściem”. Porównanie tej książki do „Dziennika Bridget Jones” to nieporozumienie i robi jej wielką krzywdę, gdyż pewnie nie sięgnie po nią część potencjalnych czytelników, zrażonych tym niefortunnym zestawieniem. A jest to rzecz z całkiem innej...