Powieść detektywistyczna, w której po raz kolejny mistrzem rozwiązywania zagadek jest Herkules Poirot. „Entliczek pentliczek” jako powieść charakteryzuje się zwartą oraz ciekawą fabułą, konkretnym prowadzeniem akcji, przejrzystym i lekkim językiem. Aczkolwiek największą bolączką tym razem okazało się zakończenie, które niestety jest przeciętne, a jak na dotychczasowe standardy Agathy Christie to można powiedzieć, że jest słabe. Cóż, szkoda bo fabuła miała w sobie potencjał. Jedyną mocną stroną jaką broni się książka jest proces myślowy Herkulesa Poirot.

W londyńskim pensjonacie dla studentów zaczynają znikać różne przedmioty. Początkowo nikt nie dostrzega schematu, nawet Herkules Poirot, bo co może łączyć wieczorowy pantofelek, stetoskop, sól do kąpieli, żarówki czy kwas borny. Jednak, gdy dochodzi do pierwszego z trzech morderstw, belgijski detektyw zaczyna dostrzegać, że ma do czynienia z bardzo zawiłą intrygą.

Przede wszystkim należy zacząć od pomysłu na fabułę. Zaintrygowanie czytelnika możliwością połączenia ze sobą tak różnych przedmiotów, wyszło pani Christie pierwszorzędnie. Już sam opis z okładki zachęca czytelnika do sięgnięcia po tę pozycję. Nie jeden czytelnik będzie zachodził w głowę jak to wszystko połączyła autorka. Jednocześnie ten fakt zapowiada całkiem niezłą fabułę. Początkowo można sądzić, że te ukradzione przedmioty będą służyć zbrodni, lecz tak nie jest, ponieważ służą one bardziej zawiłej intrydze.

Przechodząc do samego schematu to jest on jednym z typowych dla królowej kryminałów, a mianowicie, umiejscowienie wśród grupy ludzi (w tym przypadku studenci) znajdujących się w danym miejscu ( w tym przypadku pensjonat) nieznanego nikomu mordercy. Ten schemat jest często powtarzany w książkach Agathy Christie, zmienia się jedynie miejsce oraz liczba osób. Jest to motyw dosyć popularny, ponieważ stwarza nieograniczone możliwości gry fabułą, a tym samym wciągnięcie w jej tryby czytelnika.

Dużą zaletą „Entliczek pentliczek” jest zarysowanie procesu myślowego Herkulesa Poirot. Razem z nim odkrywamy kolejne fakty. Detektyw po raz kolejny pokazuje nam jak w procesie dedukcji ważna jest rozmowa. Powoli schematycznie odtwarzamy ciąg wydarzeń, który doprowadził do zbrodni. Widzimy, że jednak jakoś można połączyć ze sobą tak różne przedmioty. Jednocześnie dowiadujemy się, że istnieje misternie skonstruowany plan, a jego efektem ubocznym były trzy morderstwa. Ciekawe, że autorka, aż do ostatniej chwili nikogo nie zwalnia z podejrzeń, dlatego sami bohaterowie tworzą różne teorie. Oczywiście ostatnie zdanie należy do Herkulesa Poirot, który na podstawie drobnostki dochodzi do prawdy.

Inną wyraźną zaletą jest dobra kreacja postaci drugoplanowych, zwłaszcza studentów. Agatha Christie stworzyła ciekawą plejadę charakterów, dzięki czemu czytelnik może być wciągnięty w grę pod tytułem, „kto może być mordercą?”. Również porównanie języka współczesnej młodzieży z językiem studentów z okresu lat 40-50-tych XX wieku może przynieść konstruktywne wnioski.

Odnośnie mankamentów. Po pierwsze konieczność przeprowadzenia rozmowy z każdym studentem po każdym zasadniczym wydarzeniu, pod względem detektywistycznym jest zrozumiałe, lecz pod względem fabularnym już nie co mniej. Niektóre rozmowy nie wnosiły nic nowego, po prostu były, aby być. Również szybkie wprowadzenie dużej liczby postaci wywołuje chaos czytelniczy, ale Agatha Christie szybko go opanowuje. Niestety największym minusem powieści jest zakończenie. O ile jego przedsmak, czyli prawdziwa tożsamość jednej osoby może wywołać zaskoczenie, to już same zakończenie, czyli tożsamość mordercy nie wzbudzi zachwytu czytelnika. Po prostu jest przewidywalne, nawet dla amatora powieści detektywistycznych. Zazwyczaj w książkach Christie człowiekiem odpowiedzialnym za zbrodnie jest osoba najmniej podejrzana. W przypadku „Entliczek pentliczek” osoba na którą pada najwięcej podejrzeń jest tą właściwą. Początkowo Agatha Christie stosuje różnego rodzaju fortele, aby zmylić czytelnika. Wydawać by się mogło, że specjalnie rzuca podejrzenia na jedną osobę, by następnie zaskoczyć czytelnika inną. Szkoda, że tak nie jest. Szkoda, że tożsamość tej osoby jest tak prosta i szkoda, ponieważ fabuła miała potencjał.

Podsumowując, książka z ciekawą fabułą, niezłą kreacją postaci, lecz bardzo słabym zakończeniem, przez co wypada przeciętnie. Oczywiście dla czytelników twórczości Agathy Christie pozycja obowiązkowa.

Powieść detektywistyczna, w której po raz kolejny mistrzem rozwiązywania zagadek jest Herkules Poirot. „Entliczek pentliczek” jako powieść charakteryzuje się zwartą oraz ciekawą fabułą, konkretnym prowadzeniem akcji, przejrzystym i lekkim językiem. Aczkolwiek największą bolączką tym razem okazało się zakończenie, które niestety jest przeciętne, a jak na dotychczasowe...