Nie podoba mi się styl, nastoletnio brzmiące angsty jakieś. Jeszcze w opowiadaniu o duchu "podbalkonowym" jest nieco dialogów, ale już w kolejnych tekstach nic nie rozbija bryły bełkotliwej pisaniny. Brzmi to na przykład tak:

"Zdajesz sobie jednak sprawę, że zależy jej na tobie, inaczej nie wytrzymałaby nawet jednego drinka. Nim skończyłbyś pierwszą paczkę, zniknęłaby — i to na zawsze. Mówisz jej, że powinna to zrobić, ale dajesz też do zrozumienia, iż jej potrzebujesz. Jednocześnie nie chcesz, bardzo nie chcesz, aby to trwało. Liczy się tylko koniec, pragniesz zamknąć ten rozdział, tak jak wszystkie poprzednie. Nie chodzi nawet o to, że się znudziłeś, choć to poniekąd prawda. Główną kwestią jest raczej fakt, iż nie potrafisz się do nikogo przywiązać. Nie chcesz dopuścić żadnej osoby. Jesteś tylko ty, twoje przeżycia, zaś świat wokół jawi się jako dopełnienie tego, co chcesz oglądać."

I tak brnie się przez nużące, mętne, rozmyte wynurzenia emocjonalne pisane w drugiej osobie, które nic nie wnoszą, o niczym nie opowiadają, nie tworzą klimatu ani nie zachęcają do dalszej lektury. Trudno nawet streścić coś takiego. Telenowela wenezuelska, tylko pozbawiona wizualnej strony.

Matkobosko, co za nudziarstwo.

Nie podoba mi się styl, nastoletnio brzmiące angsty jakieś. Jeszcze w opowiadaniu o duchu "podbalkonowym" jest nieco dialogów, ale już w kolejnych tekstach nic nie rozbija bryły bełkotliwej pisaniny. Brzmi to na przykład tak:

"Zdajesz sobie jednak sprawę, że zależy jej na tobie, inaczej nie wytrzymałaby nawet jednego drinka. Nim skończyłbyś pierwszą paczkę, zniknęłaby — i...