Wojciecha Plewińskiego chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Bo nawet jeśli ktoś nie kojarzy tego pana z nazwiska, na pewno wie, czym była seria zdjęć tak zwanych „kociaków” z Przekroju. To właśnie pan Wojciech jest jej autorem. Znany fotograf postanowił wydać biografię, a jego Migawki to jedna z lepszych książek, jakie miałam okazję ostatnio czytać.

Uwielbiam takie książki – przemyślane, mądre, pisane bez pośpiechu, wciągające od pierwszego zdania. Wojciech Plewiński bez żadnego zadęcia czy sztuczności, za to z ogromnym urokiem i szczerością opisuje swoje życie. Ma dystans do tego, co robił, nie chwali się swoimi osiągnięciami. Miejscami w ogóle nie pisze o sobie, a o ludziach i sytuacjach, które (w jego opinii) były czy są o wiele ciekawsze. Migawki są więc nie tylko świetne napisaną biografią wybitnego fotografa, ale też zapisem minionych chwil i tego, jak było kiedyś.

Podczas lektury tej książki nie mogłam pozbyć się wrażenia, że kiedyś było lepiej. Wojciech Plewiński niezmiernie ciekawie opisuje to, co działo się w jego życiu, skupiając się raczej na tym, co działo się wkoło niego, niż na tym, co działo się z nim samym. Jest to ogromna siła tej książki, bo to taka trochę „nieoczywista biografia”. Mężczyzna wspomina z nostalgią dawne zwyczaje, to, jak mu się kiedyś pracowało, jakie techniki były w użyciu oraz wspaniałych ludzi, z którymi dane mu było współpracować. Fotograf nie ukrywa, jak bardzo docenia fakt, że miał możliwość obserwować wielu wspaniałych artystów ówczesnej Polski przy pracy, z wielkim szacunkiem pisze o paru z nich. Poza tym chętnie wspomina czasy współpracy z Przekrojem, jego ówczesnego redaktora Mariana Eile, Janinę Ipohorską i wielu innych. Co ciekawe, Plewiński przyznaje, że zdjęcia portetowe ówczesnej ekipy tej gazety powstawały raczej dla żartu i żałuje, że nie skupiał się na nich bardziej. Mężczyzna ma dość krytyczny stosunek do samego siebie – nie chodzi tu absolutnie o jakieś samobiczowanie się czy wylewanie żali, ale o to, że Plewiński doskonale wie, kiedy przyznać, że coś mógł zrobić lepiej, bardziej się na czymś skupić etc.

Nie chcę przez to powiedzieć, że Migawki to smutna lektura – jest wręcz przeciwnie. Wojciech Plewiński wypełnił książkę niezmiernie ciekawymi i zabawnymi anegdotkami (umówmy się, że nie każdy ma w rodzinie osobę, którą odwiedza sam książę Radziwiłł...). Poza tym, Plewiński ujął swoje wspomnienia w bardzo krótkie rozdziały, przez co książkę czyta się nie tylko bardzo przyjemnie, ale też szybko. To jedna z tych biografii, w które czytelnik zapada się z niezwykłą przyjemnością i powraca do teraźniejszości dopiero w momencie, gdy kończy lekturę.

Wojciecha Plewińskiego chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Bo nawet jeśli ktoś nie kojarzy tego pana z nazwiska, na pewno wie, czym była seria zdjęć tak zwanych „kociaków” z Przekroju. To właśnie pan Wojciech jest jej autorem. Znany fotograf postanowił wydać biografię, a jego Migawki to jedna z lepszych książek, jakie miałam okazję ostatnio czytać.

Uwielbiam takie...