Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko się zdarza, by fotograf pisząc miał taką frazę, tak lekkie pióro. By w ogóle pisał. Wojciech Plewiński niezwykle skromnie pisze o swym życiu, które​ obfitowało w wydarzenia i spotkania ze znanymi ludźmi, ale też sam autor nigdy się nie nudził, bo nie brakowało mu pasji na żadnym jego etapie. A nie ograniczał się do fotografii, bo uprawiał także intensywnie sporty (narciarstwo, kajakarstwo, nurkowanie),a nie mniej ważnymi jego namiętnościami były polowanie i podróżowanie. Mnie zauroczyły obserwacje i historie już z młodych lat. Na przykład taki obyczajowy obrazek z Kresów, którego u nikogo dotąd nie spotkałem, mówiący wiele o innych niż ludowe źródłach dzisiejszej polskiej pruderii: "Dojrzałe dziewczyny i kawalerka siedzieli dalej od wody, pod wiklinami, osobno. One miały jedynie małe fartuszki z przodu, smagłe ciała, z dużymi kołyszącymi się piersiami. Wchodziły do wody statecznie. Chłopcy w tym czasie siedzieli na brzegu. Gdy wyszły, kawalerka z genitaliami w garści ruszała do kąpieli i Prut aż się gotował od rozbryzgów mołojeckich pięt." Plewiński zachował w pamięci nieprawdopodobną ilość szczegółów - obraz radzieckich jeńców w 1943, sąsiadki handlującej mieniem żydowskim w Kielcach, za co trafiła do Oświęcimia, spotkania z partyzantami... Nie są to przypadkowe migawki: dają bardzo trafny, emocjonalnie prawdziwy i świeży, jakby pozbawiony cenzury pamięci czy jakiejkolwiek poprawności politycznej obraz tych czasów. Jak w opowieściach rodzinnych - czytając mamy wrażenie że tak właśnie było, że nic nie jest zmyślone, bo tu nie upiększa się rzeczywistości. Ciekawe są również wspomnienia z tuż powojennego Szczawna Zdroju (wtedy jeszcze Solice),w którym rodzina autora wylądowała. Zwłaszcza wspomnienie, jak te tereny wyglądały po ich przejęciu. A także co znaczyło po wojnie i z czym się wiązało harcerstwo. Również i czas studiów w Krakowie w latach 50ych, sąsiedztwo z Turowiczami (młodzi Plewińscy przez lata wynajmowali pokój w ich mieszkaniu),pasjonująca praca w PKZetach przy dokumentacji zabytków po wojnie, początki pracy w Przekroju, który czytałem od dziecka, polowania z Puchalskim (nie tylko bezkrwawe) - wszystko to zabiera nas w nadzwyczaj bogatą podróż w przeszłość. Całości dopełniają liczne fotografie - rodzinne, ale też akty i świetne portrety znanych postaci polskiej kultury (z przepięknym portretem młodziutkiej Anny Dymnej włącznie) wykonane przez autora. Należy być wdzięcznym, że autor zechciał podzielić się z nami tymi obrazami, które zapisał wyłącznie na matówce pamięci. W sferze literackiej okazał się równie znakomitym fotografem - zatrzymującym czas - jak w swej pierwotnej specjalności. Pisze, żeby nie żałować obrazów, które przeminęły. Ja bym wezwał, by tak jak on nie żałować tych zatrzymanych w pamięci - należy się nimi dzielić, tak jak to właśnie autor tej książki uczynił - podzielił się nimi z nami.