"-(...)Po prostu wygląda jak półtora nieszczęścia.
-Wszystkie nastolatki tak wyglądają. Takie mają ustawienia domyślne."

Nie wiem jakie były oczekiwania innych czytelniktów, po miażdżącej powieści "Zanim się pojawiłeś", ale ja osobiście kiedy usłyszałam o kontynuacji byłam wściekła na Jojo Moyes. Była to taka złość, że obiecałam sobie, że nigdy, prze nigdy jej nie przeczytam, że nie interesuje mnie co było po śmierci Willa, nie interesuje mnie co stało się z Lou, nie pozwolę sobie zniszczyć pięknych choć dramatycznych wspomnień z pierwszego tomu.

Mijały miesiące... zbliżała się premiera ekranizacji, na myśl o której byłam mocno podekscytowana... a potem nagle emocje opadły. Poszłam do kina, obejrzałam film, który nie muszę mówić troszeczkę był przedobrzony (w kwestii Willa) i jak zwykle pozostawił niedosyt (choć mimo wszystko film dobry) i wtedy zrozumiałam, że jestem gotowa na "Kiedy odszedłeś". Co się zmieniło? Hmmm... chyba musiałam sama odbyć tę sama drogę jaką przeszła Lou w "Kiedy odszedłeś", przeżyć żałobę po niesamowitej historii, której bieg niestety nigdy nie ulegnie zmianie. Pogodziłam się z werdyktem Jojo Moyes i przeczytałam tom drugi. Byłam gotowa.
Dlatego tez odradzam bezpośrednie czytanie tych dwóch książek jedna po drugiej, gdyż emocjonalna strona "Zanim sie pojawiłeś" mocno zabuży właściwy odbiór następnej powieści, a to jest bardzo niespawiedliwe w jej przypadku.

Bałam się bardzo, że Jojo Moyes wysadzi Lou na stacji "Szczęście" i dziewczyna będzie przez cała książkę kobietą chodzącą w skowronkach, zakochaną bez pamięci w nowym mężczyźnie... tymczasem mamy tu perfekcyjne uzupełnienie historii Willa i Lou. Autorka mocno skupia się na żałobie, na jej mozolnym i długotrwałym przebiegu, nad uczuciami jakie towarzyszą zarówno głownej bohaterce, jak i innym bliskim, których pozostawił młody Traynor. Wydawałoby się, że skoro Will nieżyje, to jego tutaj nie będzie - a jest na odwrót. Jest obecny i to sie da wyczuć, jakby przez cały czas siedział na ramieniu czytelnika i przeżywał z nim to czego doświadcza kobieta, którą tak kochał, że wolał od siebie uwolnić, niż trzymać przy sobie w zamknięciu.
Jojo Moyes swoim specyficznym brytyjskim humorem, który lubię, dodatkowo uzupełnia powieść sprawiając, że nie jest to typowy smutas, a wręcz pomaga rozładować tak trudną atmosferę jaka wisi nad tą książką.

Osobiście bardzo się cieszę, że została napisana i sądzę iż warto ją przeczytać, aczkolwiek trzeba się liczyć z ewentualnym rozczarowaniem, które wniknie z wewnętrznego nastawienia. Dziękuję Pani Moyes za świetne zakończenie.

"-(...)Po prostu wygląda jak półtora nieszczęścia.
-Wszystkie nastolatki tak wyglądają. Takie mają ustawienia domyślne."

Nie wiem jakie były oczekiwania innych czytelniktów, po miażdżącej powieści "Zanim się pojawiłeś", ale ja osobiście kiedy usłyszałam o kontynuacji byłam wściekła na Jojo Moyes. Była to taka złość, że obiecałam sobie, że nigdy, prze nigdy jej nie...