Po lekturze książki Swietłany Aleksijewicz łatwiej jest milczeć niż pisać czy mówić. Mam wrażenie, że każda opinia, jaką się podzielę, będzie niepełna, zbyt ogólnikowa i na pewno nie odda gamy odczuć, jakie towarzyszyły mi podczas czytania.

Przede wszystkim podziwiam autorkę za tytaniczną pracę, jaką było dotarcie do ofiar wojny oraz nakłonienie ich do zwierzeń. Dla wielu bohaterów tego reportażu powrót do dramatycznego dzieciństwa był niezwykle bolesną wędrówką w przeszłość. Udało się jednak przekazać i konkretne wspomnienia, i zachowane w pamięci mgliste obrazy, nieraz nie wiadomo, czy będące zapisem faktów, czy dziecięcych imaginacji. Czasem to tylko zapach, pojedyncza migawka, jak kadr wycięty z filmu.

Ogromne wrażenie robią te relacje, często opowiadane bez emocji, a przez to jeszcze bardziej wstrząsające.

W książce pani Aleksijewicz nie ma niepotrzebnych słów. Nawet gdy pojawiają się nieco poetyckie opisy (np. anioła), nie są one barokowe.
Ascetyczny styl to jedna z najbardziej charakterystycznych cech pisarstwa tej wybitnej reportażystki, przypominająca mi technikę, jaką posługuje się Hanna Krall.

"Ostatni świadkowie..." to lektura bolesna, ale wartościowa, taka, której się nie zapomina. Jestem pewna, że będę ją pamiętać nawet za wiele lat.

Po lekturze książki Swietłany Aleksijewicz łatwiej jest milczeć niż pisać czy mówić. Mam wrażenie, że każda opinia, jaką się podzielę, będzie niepełna, zbyt ogólnikowa i na pewno nie odda gamy odczuć, jakie towarzyszyły mi podczas czytania.

Przede wszystkim podziwiam autorkę za tytaniczną pracę, jaką było dotarcie do ofiar wojny oraz nakłonienie ich do zwierzeń. Dla wielu...