Do lektury nakłoniła mnie spotkana przypadkiem w autobusie z Suwałk do Warszawy pani psychiatra. Włączyła się w moją rozmowę z dziewczyną dotyczącą przyszłości cywilizacji. Gorąco zachwalała dzieło Dylana Evansa wspominając, że należy je traktować jako przestrogę, ważny głos w takich rozważaniach.
Owszem. Sam pomysł pana Evansa wydaje się ciekawy. Historia też. I fakt, że nie poradził sobie z udźwignięciem takiego przedsięwzięcia. Wszystko się zgadza! Fakty jak najbardziej na tak.
Ale odczucia po lekturze mam bardzo ambiwalentne.
Tylko, że albo to wina tłumaczenia albo samego autora, że książka jest koszmarnie nudna i irytująca. Wzdrygam się pisząc tak. Przecież on tam opowiada o ciężkiej traumie, pobycie w szpitalu psychiatrycznym i załamaniu jakie przeszedł w życiu. Tak. Współczuję mu. Tylko, że po przeczytaniu "Eksperymentu Utopia" trudno jest się oprzeć wrażeniu, że nic w tym nadzwyczajnego, nic w tym dramatycznego. Trzeba sobie dodatkowo "tłumaczyć" - człowieku, zastanów się, przecież on przeszedł ciężkie załamanie nerwowe...
Nie wiem. Może tę książkę powinien ktoś napisać za niego? Może jakiś sprawny dziennikarz ująłby to wszystko lepiej?

Do lektury nakłoniła mnie spotkana przypadkiem w autobusie z Suwałk do Warszawy pani psychiatra. Włączyła się w moją rozmowę z dziewczyną dotyczącą przyszłości cywilizacji. Gorąco zachwalała dzieło Dylana Evansa wspominając, że należy je traktować jako przestrogę, ważny głos w takich rozważaniach.
Owszem. Sam pomysł pana Evansa wydaje się ciekawy. Historia też. I fakt, że...