× www.majuskula.blogspot.com ×

Każdemu zdarzyły się nudne wakacje, niekiedy na odludziu. Co można tam robić? Wszystko potrafi ulec zmianie, gdy spotykamy odpowiedniego człowieka. Właśnie — czy istnieje pewność, że to ludzka istota?

Nastolatką nie jestem już od pewnego czasu, ale nadal lubię sięgać po powieści przeznaczone do młodszych czytelników. I przyznam, że na rynku pojawia się cała masa świetnych pozycji. Przyjemnie wrócić do takich książek, móc na nie spojrzeć z innej perspektywy. Tak miałam w przypadku „Chłopaka z lasu”. Tradycyjnie — zauroczyło mnie wydanie. Niepozornych gabarytów, za to z prześliczną okładką. Do tego grube stronice, ciesząca oko czcionka. Tak przygotowana zawsze czytam z ogromną radością. Zwłaszcza, gdy mam ochotę na lżejszą fabułę. Nie spodziewałam się jednak, że Mårten Melin wzbudzi we mnie tyle emocji. Samych pozytywnych, oczywiście. Tym sposobem poznałam wspaniałą książkę. I z ochotą polecę ją osobom w różnym wieku! Gwarantuję — takie kryterium nie jest żadnych wyznacznikiem, gdy trafia się na coś godnego uwagi. Coś uroczego i niebanalnego.

Trzynastoletnia Mona spędza wakacje w dość ustronnym miejscu. Jej rodzice się rozstali, dziewczyna mieszka z zapracowanym ojcem. Nie dogaduje się także z mamą, która skupia się na karierze politycznej i nowym partnerze. Znudzona Mona utrzymuje formę, dużo biega i pływa. Pewnego dnia na pomoście spotyka specyficznego chłopaka o imieniu Mikael. Ma zmierzwione włosy, nienawidzi wody, jednak pod warstwą brudu widać piękną twarz. I intensywnie zielone oczy. Dziewczyna od razu zaczyna czuć do niego dziwne przywiązanie. Jednak Mikael nie jest skłonny, aby odpowiadać na dręczące Monę pytania. Kim jest, co robi? Dlaczego wzbudza w niej tak skrajne emocje? I co sprawia, że ciągle znika? To denerwujące. Zwłaszcza, jeśli czeka się na kolejne spotkanie…

Do powieści Melina podeszłam z ochotą, ale też dystansem. Jak wspomniałam, w ostatnich latach powstało dużo świetnych propozycji dla nastolatków, ale też sporo kiepskich. Przejaskrawionych. Albo zupełnie miałkich i pozbawionych wyrazu. Tym razem jednak pozytywnie się rozczarowałam. „Chłopaka z lasu” przeczytałam bardzo szybko, w zaledwie wieczór. Wciągnęła mnie historia Mony i Mikaela. Przedstawiono ją w sposób dostępny i naturalny. Bez problemu potrafiłam wczuć się w perypetie bohaterów, zrozumieć ich uczucia i przemyślenia. Do tego stopnia, że sama zaczęłam zastanawiać się nad tym, jak postąpiłabym w pewnych momentach. A właśnie tak powinna działać dobra lektura.

Styl pisania Melina jest pełen młodzieżowych zwrotów, ale nie ma w tym budzącego politowanie przesadyzmu. Dialogi, opisy — wszystko rozmieszczono w odpowiednich proporcjach, co sprawia, że z łatwością unika się nudy. Akcja dzieje się w Szwecji. W tle poznajemy charakterystyczne dla tamtejszej kultury baśnie. I są one ważną osią dla całej książki. Bardzo ciekawie się je odkrywa, przybliżają szwedzki folklor. Przy tej okazji przypomniały mi się „Dzieci z Bullerbyn”, gdzie również można było zgłębić się w magiczne opowieści, pełne stworów.

Para głównych bohaterów wzbudza ogromną sympatię! Mona jest zwariowaną dziewczyną, a jej komentarze doprowadziły mnie kilka razy do szczerego śmiechu. Jednocześnie czuć jej zagubienie wynikające z braku porozumienia. Rodzice, szczególnie matka, nie mają czasu na zgłębienie się w emocje córki. Chyba dlatego Mona przelewa miłość na Mikaela. Jego postać od samego początku kusi tajemnicą, ale też uroczą osobowością. Chętnie obejrzałabym film zrealizowany na podstawie książki. A jeszcze mocniej liczę na kontynuację „Chłopaka z lasu”. Powieść zakończono w takim momencie, gdzie czeka się na dalsze przygody! Panie Melin, apeluję — proszę zabrać się do pracy! Chyba jestem niecierpliwa.

Jeszcze raz podkreślę — „Chłopaka z lasu” może przeczytać i rodzic, i dziecko. Każdy spojrzy na tę fabułę inaczej, co powinno stać się miłym bodźcem dla rozmowy. Dajcie się porwać Mikaelowi, utońcie w jego zielonych oczach. I nie zapomnijcie o towarzyszącej Wam Monie.

× www.majuskula.blogspot.com ×

Każdemu zdarzyły się nudne wakacje, niekiedy na odludziu. Co można tam robić? Wszystko potrafi ulec zmianie, gdy spotykamy odpowiedniego człowieka. Właśnie — czy istnieje pewność, że to ludzka istota?

Nastolatką nie jestem już od pewnego czasu, ale nadal lubię sięgać po powieści przeznaczone do młodszych czytelników. I przyznam, że na rynku...