Autorka wprowadza nas w świat wyobraźni, tworzenia, a przede wszystkim literatury. Pokazuje, że autorem może być każdy. Wystarczy tylko się odważyć i przelać nasze myśli, słowa na papier. Czy to pod postacią liter, czy używając pędzla albo innej formy wyrazu. Książka miała być sposobem na otworzenie drzwi do świata fikcji. Czy ten zamysł się powiódł? Chyba niekoniecznie, jeśli mam opierać się na spostrzeżeniach mojego małoletniego słuchacza. Raczej był znużony, zadziwiony dziwną formą narracji, niż zachwycony tym, że sam może kiedyś stać się autorem. Może dlatego, że świetnie o tym wie, gdyż od dawna rysuje komiksy, pisze książki itp. Może po prostu odbiorca okazał się zbyt twórczy, jak na założenia powieści. Jeśli zaś chodzi o odczucia starczego czytelnika, to po lekturze został mi w pamięci smutek. Trudne, pełne rozgoryczeń dorosłe życie, które wkracza w świat młodego chłopaka. Nieodwołalnie. I nawet ucieczka w literaturę niewiele zmieni. Nie mam serca, by polecić tę powieść, chociaż okładka chwali się, że była to książka roku 2014. Cóż, do mnie nie przemówiła.

Autorka wprowadza nas w świat wyobraźni, tworzenia, a przede wszystkim literatury. Pokazuje, że autorem może być każdy. Wystarczy tylko się odważyć i przelać nasze myśli, słowa na papier. Czy to pod postacią liter, czy używając pędzla albo innej formy wyrazu. Książka miała być sposobem na otworzenie drzwi do świata fikcji. Czy ten zamysł się powiódł? Chyba niekoniecznie,...

Najlepszy fragment książki to opowiadanie Filipa o Królestwie Metalkorfu. Dla mnie jednak to dość przygnębiająca historia chłopca, który w Krainie Wyobraźni szuka ucieczki. Na szczęście autorka zapala światełko w tunelu.

Najlepszy fragment książki to opowiadanie Filipa o Królestwie Metalkorfu. Dla mnie jednak to dość przygnębiająca historia chłopca, który w Krainie Wyobraźni szuka ucieczki. Na szczęście autorka zapala światełko w tunelu.

Doskonała pozycja świetnie się czyta opowiada nie banalną historię. Współczesna bajka dla dzieci jak i dorosłych moi synowi przyjęli ją entuzjastycznie. Wiek czytających 8,10 i 12 lat.

Doskonała pozycja świetnie się czyta opowiada nie banalną historię. Współczesna bajka dla dzieci jak i dorosłych moi synowi przyjęli ją entuzjastycznie. Wiek czytających 8,10 i 12 lat.

Książka jest absolutnie fantastyczna! Poruszyła we mnie coś bardzo głębokiego, coś nienazwanego. Znacie to uczucie, gdy oglądając film, słuchając jakiegoś konkretnego utworu muzycznego lub po prostu rozmyślając nad kawą albo widząc czyjś uśmiech, czy też w końcu czytając właśnie książkę, ma się uczucie spokoju i jednocześnie podziwu, to uczucie, że rzeczy są takie jakie mają być i wszystko jest w porządku, i ta harmonia nie jest w statyczna, ale bierze się z tej niesamowitej pomysłowości ludzi i świata? To właśnie ta książka daje taki zachwyt, każdą jotą.

Książka jest absolutnie fantastyczna! Poruszyła we mnie coś bardzo głębokiego, coś nienazwanego. Znacie to uczucie, gdy oglądając film, słuchając jakiegoś konkretnego utworu muzycznego lub po prostu rozmyślając nad kawą albo widząc czyjś uśmiech, czy też w końcu czytając właśnie książkę, ma się uczucie spokoju i jednocześnie podziwu, to uczucie, że rzeczy są takie jakie...

Książka o sile wyobraźni i o tym, że trzeba ją pielęgnować i podsycać... Historia, którą powinni przeczytać również dorośli... Tylko czy Ci zapracowani znajdą na to CZAS?

Książka o sile wyobraźni i o tym, że trzeba ją pielęgnować i podsycać... Historia, którą powinni przeczytać również dorośli... Tylko czy Ci zapracowani znajdą na to CZAS?

Pewien 11-letni Filip bardzo lubi grać na komputerze, ale gdy zawozi ubrania do swojej cioci Agnieszki wszystko się zmienia. Filip ma już inne zainteresowanie niż komputer i gry na nim. Pisze!

Odkrywa moc swojej wyobraźni i bardzo mu się to podoba.

Jak zaczęłam czytać tą książkę, to na początku mówiłam mamie, że chyba będzie nudna. Mama zachęciła mnie do tego, żebym czytała dalej. I miała rację! Pod koniec pierwszego rozdziału książka wciągnęła mnie tak, że nie mogłam przerwać czytania.

Na stronie internetowej ibby.pl można zobaczyć laureatów nagrody książka roku 2014.

Książka „Cześć, wilki!” otrzymała główną nagrodę! A ja się nie dziwię!

To wspaniała książka i na pewno będzie dobrą lekturą od lat 8 lat.

Zapraszam na mojego bloga - ksiazkoteka.bloa.pl

Pewien 11-letni Filip bardzo lubi grać na komputerze, ale gdy zawozi ubrania do swojej cioci Agnieszki wszystko się zmienia. Filip ma już inne zainteresowanie niż komputer i gry na nim. Pisze!

Odkrywa moc swojej wyobraźni i bardzo mu się to podoba.

Jak zaczęłam czytać tą książkę, to na początku mówiłam mamie, że chyba będzie nudna. Mama zachęciła mnie do tego, żebym...

Jak się zabrać za recenzję tej książki? Wiem, że takie biadolenie nie pomaga i często jest nieuzasadnione, ale ja naprawdę nie mam pojęcia. Książka wydaje mi się, że jest przeznaczona dla młodszych czytelników, choć po opisie z tyłu okładki powinna być uniwersalna. Powieść Cześć, wilki! miała dodać mi odwagi by marzyć. Miała pokazać, że wyobraźnia jest ważna. To wszystko doskonale wie każdy mól książkowy. Coś nowego? Niestety nie.

Filip to jedenastolatek, którego poznajemy podczas wakacji. Chłopak nie spotyka się ze znajomymi (ponieważ jest na nich obrażony, bo X bardziej lubi Y). Jest piękne słoneczne lato, które Filip spędza... przed komputerem, grając. W sumie nie dziwię się jego mamie, która próbuje go wygnonić z domu. Filip jedzie na rowerze do cioci. Rozmawiają, dyskutują. Filipowi to się podoba. A i jeszcze ma do swojej dyspozycji komputer. Ale nie gra. Pisze...


Książka Cześć, wilki! opowiada o jedenastoletnim Filipie, więc w domyśle przeznaczona jest dla młodszego czytelnika, Bardzo możliwe, że przez ten fakt właśnie wydała mi się infantylna. Tylko że powieść dla młodszych czytelników nie usprawiedliwia dość słabego poziomu. Postaci są papierowe, mdłe i nijakie, Na 150 stronie zastanawiałam się kim jest Filip. To chyba nic dobrego - przecież jest on głównym bohaterem!


Dialogi. Dialogi kuleją i kwiczą, Do tego wołają o ratunek. Dialogi z powtórzeniami ostatnich słów poprzednika - nie ma chyba nic bardziej irytującego. Chociaż nie, jest coś bardziej irytujacego. Filip zaczął pisać swoją opowieść, My, czytelnicy książki, także mamy możliwość jej czytania. I to było straszne. Rozumiem, że jedenastolatek i te sprawy, ale w całym tekście chłopca nie ma ani jednegio przecinka! Wiecie, jak bardzo źle się to czyta? Pomijam już fakt, że najdłuższe zdanie w książce pani Kassjanowicz ma kilka (prawie naście) linijek.


Może jestem za stara na tą lekturę, ale chyba nawet gdybym była młodsza nie dostrzegłabym w niej nic nowego, odkrywczego, wspaniałego.

Jak się zabrać za recenzję tej książki? Wiem, że takie biadolenie nie pomaga i często jest nieuzasadnione, ale ja naprawdę nie mam pojęcia. Książka wydaje mi się, że jest przeznaczona dla młodszych czytelników, choć po opisie z tyłu okładki powinna być uniwersalna. Powieść Cześć, wilki! miała dodać mi odwagi by marzyć. Miała pokazać, że wyobraźnia jest ważna. To wszystko...